Ε.Κ.Κ.Ε.

Τον θάνατο, πριν από λίγες μέρες, του Αμπιμαέλ Γκουσμάν, γνωστού με το επαναστατικό ψευδώνυμο «Γκονσάλο», ακολούθησε στα διεθνή αστικά μέσα ενημέρωσης ένα κρεσέντο ψευδολογιών, ανυπόστατων κατηγοριών και αβάσιμων χαρακτηρισμών, σε μια προσπάθεια να δαιμονοποιηθεί ο Γ.Γ. του Κ. Κ. Περού και να εμφανιστεί σαν τέρας. Δημοσιεύουμε στη συνέχεια ένα κείμενο που έδωσε στη δημοσιότητα το Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο των Φιλιππίνων σχετικά με τον θάνατο του σ. Γκονσάλο, το οποίο θεωρούμε ότι τοποθετεί στη σωστή τους βάση τα γεγονότα γύρω από τη ζωή και τον θάνατο αυτού του μαρξιστή επαναστάτη.

Επαναστατικός χαιρετισμός στον Αμπιμαέλ «σύντροφο Γκονσάλο» Γκουσμάν

Το Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο των Φιλιππίνων (NDFP) θρηνεί για τον θάνατο του Μανουέλ  Αμπιμαέλ «Προέδρου Γκονσάλο» Γκουσμάν Ρεϊνόσο, ιδρυτή και ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Περού – Φωτεινού Μονοπατιού. Συμπάσχουμε με τους συγγενείς, τους φίλους, τους συντρόφους του, καθώς και με τους εργάτες και τον λαό του Περού και όλου του κόσμου που θρηνούν για  τον θάνατό του, στις 11 Σεπτεμβρίου, σε ηλικία 86 ετών.

Ο σύντροφος Γκονσάλο πέθανε στη φυλακή, στα χέρια των κυρίαρχων εκμεταλλευτριών τάξεων του Περού που είναι υποτελείς στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Έμεινε φυλακισμένος 29 χρόνια, σε μια υπόγεια φυλακή που μοιάζει με τάφο, κάτι που σίγουρα έβλαψε την υγεία του και επέσπευσε τον θάνατό του. Ενώ η περουβιανή κυβέρνηση και το δικαστικό σύστημα επέτρεψαν κάποτε στον δικτάτορα και λαφυραγωγό Αλμπέρτο Φουχιμόρι να αποφυλακιστεί για ανθρωπιστικούς λόγους, κράτησαν τον σύντροφο Γκονσάλο στη φυλακή μέχρι τον θάνατό του. Η οργή τους γι’ αυτόν τον επαναστάτη κομμουνιστή τους έκανε να φανερώσουν τα διπλά μέτρα και σταθμά του νεοαποικιακού, αστικού και τελικά χρεοκοπημένου συστήματός τους. Συνεχίζουν να προκαλούν πολλά δεινά στους εκατοντάδες πολιτικούς κρατούμενους στο Περού.

Την 1η Ιουλίου 1921 ιδρύεται στην Σαγκάη τo K.K. Κίνας. Στο ιδρυτικό συνέδριο, που έγινε με την συμπαράσταση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και κάτω από την ακτινοβολία της Οκτωβριανής Επανάστασης, συμμετέχουν 12 αντιπρόσωποι. Σε σύντομο χρονικό διάστημα παίζει σημαντικό ρόλο στην οργάνωση και τη νίκη της κινεζικής εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς, στην οργάνωση απεργιών αλλά και στην πάλη κατά των γιαπωνέζων ιμπεριαλιστών και της κινέζικης μεγαλοαστικής τάξης και των φεουδαρχών. Με την Μεγάλη Πορεία, κάτω από την καθοδήγηση του Μάο Τσε Τουνγκ, αντιμετώπισε την σφοδρή επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον του οι αντιδραστικές δυνάμεις και του – μεταμορφωμένου σε προπύργιο της αντίδρασης από τον Τσαγκ Κάι Τσεκ –  Κουομιντάνγκ.

Αντιστάθηκε στο αντεπαναστατικό πραξικόπημα του Ν. Χρουστσώφ στο ΚΚΣΕ, κράτησε ψηλά τη σημαία της σοσιαλιστικής επανάστασης και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Κάτω από την καθοδήγηση του Κ.Κ.Κ με το Μεγάλο Άλμα προς τα μπρος (1958-1962), παρά τα λάθη και τις υπερβολές, επιχειρήθηκε η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και μέσα από την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας, υπερτριπλασιάστηκε ο παραγόμενος πλούτος και το κατά κεφαλή εισόδημα μέσα σε λίγα χρόνια, για το ξεπέρασμα της πείνας και της εξαθλίωσης ενός λαού που αντιστοιχούσε στο 1/4 του παγκόσμιου πληθυσμού.

Με τη Μεγάλη Πολιτιστική Επανάσταση το Κ.Κ.Κ ξεσήκωσε τον ενθουσιασμό και τη μαχητικότητα χιλιάδων νέων για να ανατρέψουν κομματικές πλειοψηφίες που νοσταλγούσαν τον καπιταλιστικό δρόμο. Η Μεγάλη Πολιτιστική Επανάσταση με τη σειρά της, ξαναζωντάνεψε τις επιδιώξεις του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, εσωτερικά και για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, επηρέασε και εμφάνισε μαοϊκά ρεύματα το 1968 παγκοσμίως.

Ενισχύθηκε η λαϊκή τέχνη, η μουσική, το θέατρο, το μπαλέτο, η ζωγραφική, η ποίηση. Εκατομμύρια εφημερίδες τοίχου Ντάτσιμπάο ενίσχυσαν τη δημοκρατία με την εφαρμογή της κριτικής-αυτοκριτικής . Η τεράστια μαζική εκπαίδευση εκατομμυρίων ανθρώπων με παλλαϊκό το δικαίωμα στη μόρφωση μείωσε τον αναλφαβητισμό κατά 90%. Έγινε σύνδεση της χειρωνακτικής εργασίας με τη μόρφωση και τον πολιτισμό για ένα λαό κόκκινο και ειδικό.

Όπως τα πισωγυρίσματα στην Ε.Σ.Σ.Δ  οδήγησαν στη ρήξη, έτσι αντίστοιχα ρεύματα στο εσωτερικό του Κ.Κ.Κ οδήγησαν στον εκφυλισμό, την υπονόμευση, την ανατροπή των σοσιαλιστικών κατακτήσεων και την παλινόρθωση του πιο άγριου καπιταλισμού στις μέρες μας.

Η ενεργή συμμετοχή εκατομμυρίων νέων και στελεχών που εμπνεύστηκαν από το Κ.Κ.Κ, άφησαν ένα βαθύ ίχνος στην κινέζικη κοινωνία, παρακαταθήκη για τους αγώνες του μέλλοντος. Παρά τις ήττες και τα πισωγυρίσματα, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν οι τεράστιες κοσμοϊστορικές κατακτήσεις ως το 1976. Με τα τεράστια άλματα πολιτικής και οικονομικής απελευθέρωσης, ανάγκασαν το τρομοκρατημένο, σάπιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα να προχωρά σε παραχωρήσεις και δικαιώματα για την εργατική τάξη και τους λαούς σε όλη τη γη. Δικαιώματα, που σήμερα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής, οικολογικής και υγειονομικής κρίσης, μετά τις καταρρεύσεις, παίρνονται πίσω με πρωτοφανή βαρβαρότητα οδηγώντας σε ένα νέο κοινωνικό Μεσαίωνα.

Η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα και τις ιστορικές κατακτήσεις των μεγάλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, με έμπνευση από τις μεγάλες προσπάθειες ανύψωσης του παγκόσμιου προλεταριάτου, της Κομμούνας, του Οκτώβρη και της Κίνας, ξεπερνώντας τις ανεπάρκειες τους, αναζητώντας τους νέους δικούς μας δρόμους. 

Αντωνία Αθανασοπούλου – Βαφειάδου

Μέλος του Ε.Κ.Κ.Ε.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ

Στις 26 Ιούνη οργανώνεται στον Βόλο πανελλαδική κινητοποίηση ενάντια στην καύση σκουπιδιών και την τρομοκρατία κράτους-πολυεθνικών. Καταγγέλλουμε το γεγονός ότι στα Γιαννιτσά η ΕΛΑΣ σε ρόλο χωροφυλακής άλλων εποχών αναζήτησε σύντροφό μας αρχικά στο στέκι της Αριστερής Κίνησης Πέλλας και στη συνέχεια στο σπίτι του. Ήθελαν να αποσπάσουν πληροφορίες για τον αριθμό των αγωνιστών και αγωνιστριών που θα λάβουν μέρος σε προγραμματισμένη κινητοποίηση στον Βόλο ενάντια στην καύση σκουπιδιών και την ακριβή ώρα και ημέρα αποχώρησης τους! Αν νομίζουν ότι θα τους φοβηθούμε, είναι γελασμένοι!

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο βιώνουμε ένα καθεστώς διαρκούς παραβίασης δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων στο όνομα της δήθεν προστασίας της δημόσιας υγείας. Παράλληλα, ψηφίζοντας νόμους-εκτρώματα θέλουν να μονιμοποιήσουν και να νομιμοποιήσουν αυτό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Ουσιαστικά, συνεχίζουν τη δολοφονική πολιτική που ακολουθούσαν και πριν την πανδημία, η οποία έχει στοιχίσει τη ζωή σε χιλιάδες συμπολίτες μας είτε από την covid, είτε επειδή στερήθηκαν την πρόσβαση στην αναγκαία γι’ αυτούς περίθαλψη, συνεχίζουν τα οικονομικά εγκλήματα και την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, συνεχίζουν την υποβάθμιση της ζωής μας, συνεχίζουν τη λεηλασία της φύσης γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Φυσικά, στην άγρια επίθεση εναντίον του λαού δε θα μπορούσε να μη συνοδεύεται από την όξυνση της καταστολής.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται για την υγεία μας, ενώ είναι αυτοί που με τις πολιτικές αποφάσεις κάνουν πλάτες σε εταιρίες-κολοσσούς που καταστρέφουν το περιβάλλον με όποιον τρόπο μπορούν: αποστράγγιση ολόκληρων βουνών και ρύπανση μεγάλων περιοχών εξαιτίας οικονομικών δραστηριοτήτων όπως η εξόρυξη χρυσού (βλέπε Σκουριές), ανεμογεννήτριες σε όλες τις βουνοκορφές, καύση απορριμμάτων σκορπώντας τον θάνατο από καρκίνο. Κοινός παρονομαστής σε όλες τις περιπτώσεις είναι η καταστολή όσων αντιστέκονται. Στις 13 Ιούλη του 2020, στο τέλος της πρώτης φάσης της καραντίνας, το κίνημα ενάντια στην καύση σκουπιδιών στον Βόλο εναντιώθηκε στη γιγάντωση των δραστηριοτήτων της ΑΓΕΤ – Lafarge και στο διαρκές έγκλημα της καύσης σκουπιδιών. Η καταστολή ήταν τόσο μεγάλη που δεκάδες διαδηλωτές τραυματίστηκαν, ενώ σ. Β. Μάγγος βασανίστηκε άγρια στην αστυνομική διεύθυνση Μαγνησίας και πέθανε ένα μήνα μετά.

Αν θέλουμε να ανασάνουμε ελεύθερα καθαρό αέρα, είναι χρέος μας να συγκρουστούμε με τις πολιτικές κυβέρνησης, κεφαλαίου και Ευρωπαϊκής Ένωσης και όσων τις στηρίζουν.

ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΜΑΣΤΕ, ΔΕΝ ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΜΕ!

ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!

ΕΚΚΕ 25.06.21

Έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, ύστερα από έναν αιώνα μεστής ζωής και αγώνων, ο Βάσσος Λυσσαρίδης. Στη διάρκεια αυτών των εκατό χρόνων, ο «γιατρός», όπως ήταν ευρέως γνωστός, πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις, με το μυαλό και με τα όπλα, με σωστά και με λάθη, αλλά πάντα για το καλό της πατρίδας που τόσο αγαπούσε. Μέσα σ’ αυτό τον αιώνα, δεν είχε την ευτυχία να δει τους αγώνες του να καρποφορούν σε ένα πραγματικά ελεύθερο, ανεξάρτητο, πλήρως αποαποικιοποιημένο, ενιαίο και κυρίαρχο κυπριακό κράτος.

Ο γιατρός έφυγε σε μια στιγμή που το Κυπριακό μπαίνει σε μια νέα, πολύ επικίνδυνη, πολύ κρίσιμη φάση – κι αυτό δεν είναι, δυστυχώς, ένα από εκείνα τα κλισέ που τόσο αρέσει σε πολλούς να χρησιμοποιούν. Η Πενταμερής που ξεκίνησε μια μέρα μετά το θάνατό του, μια διαπραγμάτευση που επιβλήθηκε σε Αθήνα και Λευκωσία (οι οποίες και την αποδέχτηκαν ασμένως) απειλεί να διαλύσει οριστικά, στο όνομα της δήθεν ισονομίας, το κυπριακό κράτος, αντικαθιστώντας το με ένα μη λειτουργικό κράτος-καρικατούρα, από εκείνα στα οποία ειδικεύονται παλιοί και νέοι αποικιοκράτες. Θα αρκούσε και μόνο να αναφερθεί ότι στις συνομιλίες αυτές ο Αναστασιάδης δεν προσέρχεται ως ο εκλεγμένος, νόμιμος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά ως εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας – κάτι μέχρι τώρα αδιανόητο. Δυστυχώς, αυτή η τραγική υποχώρηση είναι ένα μόνο από τα πολλά εντελώς απαράδεκτα χαρακτηριστικά της παρούσας διαπραγμάτευσης. Όποιος έχει την υπομονή και τη διάθεση, θα βρει σχετικές αναλύσεις (θαμμένες φυσικά μέσα στον όγκο της κατά πολύ υπέρτερης άθλιας καθεστωτικής προπαγάνδας), που εξηγούν λεπτομερώς γιατί ο ολισθηρός δρόμος που πήραν οι ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας κινδυνεύει, αυτή τη φορά, να καταλήξει στο μοιραίο: τη νομιμοποίηση της εισβολής και της κατοχής και τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όχι για να αντικατασταθεί από κάτι καλύτερο, αλλά από κάτι πολύ χειρότερο. Να σημειώσουμε ότι μόλις προχθές εμφανίστηκε στο βρετανικό τύπο άρθρο που καλεί σε αναγνώριση του τουρκοκυπριακού «κράτους»…

Μέσα στη γενικότερη σημερινή συγκυρία, με ολόκληρη την περιοχή να βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού· με τη Συρία ακόμα βυθισμένη στο χάος· με το Ιράκ και τον Λίβανο αποσταθεροποιημένα· με το Ισραήλ και το Ιράν μπλεγμένα σε έναν «πόλεμο-μη πόλεμο» αμοιβαίων σαμποτάζ· με τη Λιβύη να παραπαίει· με nonpaperνα εισηγούνται αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια· με την Ουκρανία και τη Ρωσία σε θέσεις μάχης· η Κύπρος σύρεται (με τη συνενοχή της Ελλάδας) σε μια αυτοκτονική διάσκεψη, που ακόμα κι αν δεν καταλήξει πουθενά (επειδή θα το εμποδίσουν άλλα συμφέροντα), θα καταγραφεί ως άλλο ένα τεράστιο βήμα προς τον γκρεμό, αφού όπως γίνεται συνήθως, όσα έγιναν δεκτά σήμερα, θα αποτελέσουν το σημείο εκκίνησης για την επόμενη διαπραγμάτευση, σαν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των αέναων λαθών και προδοσιών που έχουν οδηγήσει την κατάσταση ως εδώ.

Ο Βάσσος Λυσσαρίδης δεν έζησε να γίνει μάρτυρας του πλήρους εξευτελισμού. Ας ευχηθούμε να μην τον ζήσουν ούτε οι συμπατριώτες του, για τους οποίους και μαζί με τους οποίους ο γιατρός αγωνίστηκε, και με το όπλο στο χέρι. Οι λαοί της Κύπρου (κι από τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής), της Ελλάδας και της Τουρκίας πρέπει να είναι σε επιφυλακή και εγρήγορση, για να ματαιώσουν κάθε προσπάθεια επιβολής «λύσεων» που θα ευνοούν τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων εκμεταλλευτών τους, των απανταχού ιμπεριαλιστών και αποικιοκρατών, του κάθε εχθρού τους.

* Κύπρος ενιαία, κυρίαρχη, ανεξάρτητη.

* Έξω οι ξένοι στρατοί, έξω οι δυνάμεις κατοχής, έξω οι αποικιοκράτες και οι βάσεις τους από το νησί.

Στο πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα δεν υπήρχαν ούτε ταξικές, ούτε έμφυλες διακρίσεις. Ο καταμερισμός εργασίας μεταξύ των δύο φύλων ήταν φυσικός και ισότιμος. Δεν μπορούσε να έχει εκμεταλλευτικό χαρακτήρα.

Στην πορεία, κατά τη μετάβαση από την τροφοσυλλεκτική στην αγροτική κοινωνία, (κτηνοτροφία–χειροτεχνία) διαμορφώθηκε ιστορικά και η δυνατότητα σφετερισμού, με τη δημιουργία πλεονάσματος–υπερπροϊόντος που συντελέστηκε στον τομέα της εργασίας του άντρα, επομένως και η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Διαμορφώθηκε ο πρώτος ταξικός διαχωρισμός ανάμεσα στους δουλοκτήτες και στους δούλους, ο πρώτος εκμεταλλευτικός καταμερισμός της εργασίας. Η εργασία της γυναίκας έχασε τον κοινωνικό της χαρακτήρα, γιατί το κοινοτικό νοικοκυριό έχασε τον κοινωνικό παραγωγικό του χαρακτήρα. Μετατράπηκε σε ατομικό νοικοκυριό του δουλοκτήτη. Ο Ένγκελς έλεγε: «Το γυναικείο φύλο υπέστη την κοσμοϊστορική του ήττα». Τότε εμφανίζεται το πατριαρχικό δίκαιο. Η ανισότητα στο οικογενειακό δίκαιο αντανακλά αυτό που συμβαίνει στο πεδίο της οικονομίας.

Στον καπιταλισμό, με την είσοδο και των μηχανών, γυναίκες και παιδιά μπήκαν μαζικά στην παραγωγή. Το κίνητρό του ήταν η διατήρηση των διακρίσεων και της ανισοτιμίας του φύλου σε βάρος των εργατριών. Τις χρησιμοποίησε ως φθηνότερη εργατική δύναμη σε σχέση με τον άντρα. Η εργασία της γυναίκας και των παιδιών έγινε αντικείμενο της πιο σκληρής εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο. Και η εκκλησία, θεσμός ενσωματωμένος στο καπιταλιστικό σύστημα, αναπαράγει αντιδραστικές ιδέες με εκσυγχρονισμένη μορφή.

Επομένως, αυτές που έχουν αντικειμενικά συμφέρον για την κατάργηση της ταξικής ρίζας της φυλετικής ανισότητας είναι οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Η σύγχρονη στρατηγική της αστικής τάξης, π.χ. η στρατηγική της ΕΕ, θέλει την γυναίκα ως εργατική δύναμη, χωρίς όμως να δεσμεύεται ο κεφαλαιοκράτης-αφεντικό για την περίοδο της προχωρημένης εγκυμοσύνης-τοκετού-λοχείας, αλλά ούτε και για την ισότιμη πληρωμή αντρών–γυναικών.

Γι’ αυτό αναπτύχθηκαν ταξικοί αγώνες όπως η εμβληματική αιματηρή απεργία στην Ν. Υόρκη στις 8 Μαρτίου 1857, ημέρα συμβολική στην πάλη για την ισοτιμία της γυναίκας. Αυτή η μέρα καθιερώθηκε ως μέρα τιμής και μνήμης των αγώνων των εργατριών με πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν σε Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών. Στις 8 Μαρτίου του 1917 στην Αγία Πετρούπολη άνοιξε ο δρόμος σε απεργίες προάγγελους της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης.

Σήμερα που το σύστημα επιτίθεται λυσσαλέα σε κάθε λαϊκό δικαίωμα, η γυναίκα έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Ανεργία, φτώχεια, ελαστικές σχέσεις εργασίας, τηλεεργασία, βιασμοί, έμφυλη βία, πόλεμος, προσφυγιά, χτυπούν κατά προτεραιότητα τη γυναίκα. Στο όνομα του γυναικείου ζητήματος ως έμφυλου, αστικά κόμματα συνυπάρχουν αρμονικά με κάποιες αριστερές οργανώσεις, με βάση τις αντιλήψεις των οποίων η εργοδότρια γίνεται ένα με την εργάτρια. Η ενότητα που επικαλούνται δεν είναι παρά ταξική ειρήνη και υποταγή στο συσχετισμό. Αυτό κάνει ζημιά και στην γυναικεία υπόθεση και στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Η Κλάρα Τσέτκιν έγραφε το 1889: «Η χειραφέτηση των γυναικών, όπως και όλης της ανθρωπότητας, θα γίνει πραγματικότητα μόνο την ημέρα που η εργασία θα χειραφετηθεί από το κεφάλαιο. Μόνο στη σοσιαλιστική κοινωνία οι γυναίκες, όπως όλοι οι εργαζόμενοι, θα έχουν πλήρη δικαιώματα». Είναι κάτι που πρέπει να θυμούνται οι γυναίκες στις μάχες που δίνουν σήμερα. Μέχρι τότε, μέχρι την οριστική χειραφέτηση όλης της ανθρωπότητας, παλεύουμε για άρση των κάθε λογής διακρίσεων σε βάρος των γυναικών, για δίκαιο καταμερισμό των οικογενειακών βαρών ανάμεσα στα φύλα, για ισότητα σε μισθούς και συντάξεις, για τη δημιουργία κοινωνικών υπηρεσιών που θα συμβάλλουν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους, για έμπρακτη προστασία από κακοποιητικές συμπεριφορές εντός και εκτός οικογένειας.

Ο αγώνας των γυναικών σήμερα περνάει μέσα από την πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου και όχι μέσα από αδιέξοδα διαδικτυακά «κινήματα» με αναφορά μονάχα στο άλλο φύλο· χρειάζεται ενεργή συμμετοχή στην ταξική πάλη. Ο αγώνας των γυναικών συνδέεται άρρηκτα με τους αγώνες για τερματισμό όλων των διακρίσεων με βάση τη φυλή και τη σεξουαλική ταυτότητα.

Η λύση του γυναικείου ζητήματος έχει κόκκινο χρώμα!

·      Στηρίζουμε την απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα στις 8/3 (Κλαυθμώνος 13.00 μμ).

·      Στηρίζουμε τη συγκέντρωση στην οποία καλούν φεμινιστικές και εργατικές συλλογικότητες την ίδια μέρα στις 5.30 στο Σύνταγμα.