Ε.Κ.Κ.Ε.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχουν ανθρωπάκια, άνθρωποι και εκείνοι που με τους αγώνες τους παραμένουν αθάνατοι στην καρδιά και στο μυαλό μας. Μια τέτοια περίπτωση είναι η 28χρονη Τουρκάλα Ηelin Βölek, μέλος του Grup Yorum, που άφησε την τελευταία της πνοή ύστερα από απεργία πείνας 288 ημερών. Η απεργία πείνας είναι το έσχατο μέσο που έχει ένας φυλακισμένος για να διεκδικήσει βασικά δικαιώματα που τα αυταρχικά καθεστώτα -είτε «δημοκρατικά», είτε φασιστικά– του έχουν στερήσει. Οι απεργοί πείνας «βάζουν το σώμα τους μπροστά», γνωρίζοντας ότι ίσως δεν θα υπάρξει δρόμος επιστροφής. Από τον Bobby Sands, τους Μαύρους Πάνθηρες, τους Τούρκους αγωνιστές, μια σειρά από κομμουνιστές και αναρχικούς ανά τον κόσμο, ακόμα και ποινικούς κρατούμενους, η ιστορία των απεργών πείνας είναι το απαύγασμα του αγώνα για ζωή, κι ας είναι το τίμημα ο θάνατος. Όπως είχαν πει κάποιοι Τούρκοι αγωνιστές σε ένα ελληνικό δικαστήριο, όταν η εισαγγελέας τους ρώτησε αν έχουν τάσεις αυτοκτονίας και γι’ αυτό κάνουν απεργία πείνας: «Αγαπάμε τη ζωή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αλλά μια ζωή χωρίς ελευθερία, δεν είναι ζωή. Ζωή είναι να αγωνίζεσαι να φτιάξεις μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και αδικία· μόνο τότε έχει νόημα η ζωή, ακόμα και αν χρειαστεί να πεθάνεις».

Στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, έχουν γίνει πολλές φορές απεργίες πείνας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι περιπτώσεις Τούρκων αγωνιστών με στόχο να μην εκδοθούν στην Τουρκία, η περίπτωση του Ν. Ρωμανού το 2014, του Κ. Σακκά που κατέφυγε δύο φορές σε απεργία πείνας, η απεργία πείνας 44 ημερών των 300 μεταναστών το 2011 και πολλές άλλες. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς όλες τις περιπτώσεις, αλλά αυτό είναι κάτι που ξεπερνά τις δυνατότητες αυτού του κειμένου. Παρακάτω θα αναφέρουμε κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα απεργιών πείνας, οι οποίες βρίσκονται στο βάθος του μυαλού μας και καλό είναι να τις ξαναθυμηθούμε. Κανένας αγώνας δεν πρέπει να ξεχνιέται, όλοι αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη για τις μάχες του αύριο.

της Τ.Σ.

Αχ, καημένε ελληναρά μου! Που μέχρι πριν από μερικές μέρες έφτυνες χολή για τους «λαθροπίθηκους» που έρχονται να μολύνουν την υπέροχη χώρα σου… Που ξερνούσες αδιάκριτα δηλητήριο για τους «εισβολείς», τους αλληλέγγυους, τις ΜΚΟ και τον απλό κοσμάκη που δεν βλέπει την προσφυγιά σαν κατάρα και απειλή… Που χειροκρότησες τα ΜΑΤ όταν έδερναν, ενθουσιάστηκες με τις παραστρατιωτικές ομάδες που κυνηγούσαν μετανάστες στον Έβρο πυροβολώντας στο ψαχνό, δέρνοντας, ξεγυμνώνοντας, κλέβοντας… Που έδειξες όλη την απανθρωπιά και τη σκατοψυχιά σου ενάντια σε ανήμπορους, μωρά, μανάδες, κατατρεγμένους… Και ήρθε η ώρα να τρέξεις σαν κυνηγημένος για να γλιτώσεις από τον ιό που σε απειλεί, μόνο και μόνο για να σου κλείσουν κι εσένα κατάμουτρα την πόρτα. Είσαι ανεπιθύμητος! Το χωριό, το νησί, το ύστατο καταφύγιό σου, δεν θέλει να σε ξέρει, δεν θέλει νταραβέρια μαζί σου. Να γυρίσεις, λέει, από εκεί που ήρθες και να πολεμήσεις (τον ιό). Σου θυμίζει κάτι αυτό;

Οι ειδικές δυνάμεις της τουρκικής αστυνομίας εισέβαλαν στις 11/3 στο σπίτι της Αντίστασης του Grup Yorum στην Κωνσταντινούπολη, απήγαγαν τους Ibrahim Gökçek και Ηelin Bölek, απεργούς πείνας εδώ και 268 μέρες, και συνέλαβαν τους υπόλοιπους τέσσερις παρευρισκόμενους αλληλέγγυους συντρόφους/σες. Στη συνέχεια, τους μετέφεραν στο νοσοκομείο για να τους υποβάλουν σε αναγκαστική σίτιση. Δεν είναι η πρώτη φορά που υποβάλουν Τούρκους αγωνιστές σ' αυτό το βασανιστήριο. Είναι πολλοί οι απεργοί πείνας που έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους ή έχουν πεθάνει εξαιτίας αυτής της τακτικής. Η κατάσταση των συγκεκριμένων αγωνιστών είναι ούτως ή άλλως κρίσιμη, καθώς ζυγίζουν κάτω από 40 κιλά. Στο νοσοκομείο οι δυνάμεις καταστολής εκδίωξαν βίαια τους συγγενείς και τους αλληλέγγυους συντρόφους από το δωμάτιο νοσηλείας. Τα υπόλοιπα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος παραμένουν φυλακισμένα.

Με την απεργία πείνας μέχρι θανάτου τα μέλη του Grup Yorum διεκδικούν :

• Να απελευθερωθούν όλα τα μέλη του Grup Yorum και να αποσυρθούν οι δικαστικές διώξεις.
• Nα σταματήσουν οι έφοδοι της αστυνομίας στο Πολιτιστικό τους Κέντρο Idil και στα γραφεία τους.
• Να αφαιρεθεί η επικήρυξη των μελών του συγκροτήματος, από τη λίστα της τουρκικής αστυνομίας και να ακυρωθούν τα εντάλματα σύλληψής τους.
• Να αρθεί η απαγόρευση των συναυλιών του Grup Yorum.

Πρέπει όλοι να δείξουμε την αλληλεγγύη μας.

της Τ.Σ.

Και ήρθαν έτσι τα πράγματα που οι, κατά Μίκη, «γενναίοι άντρες και γυναίκες του Έβρου» βρέθηκαν να υπερασπίζουν λάθος σύνορα. Στα αεροδρόμια έπρεπε να βρίσκονται, για να μπλοκάρουν τις πτήσεις από Ιταλία, αφού από εκεί μας ήρθε τελικά ο ιός! Εντάξει, σε δεύτερη φάση και από τους «Αγίους» Τόπους. Αυτό μάλλον προβοκάτσια του βελζεβούλη πρέπει να ‘τανε…

Άσε που αυτός ο κορωνοϊός κατά τα φαινόμενα δεν κάνει ταξικές/κοινωνικές διακρίσεις, όπως δείχνει και το παράδειγμα του γνωστού εφοπλιστή/μιντιάρχη/ποδοσφαιρικού παράγοντα. Λαός και Κολωνάκι, στο ίδιο καζάνι. Τα ύστερα του κόσμου!

Για να σοβαρευτούμε, πάντως, πολλοί αναρωτιούνται γιατί άραγε ο κορωνοϊός χτύπησε τόσο άγρια τους γείτονές μας Ιταλούς, τη στιγμή που οι άλλες χώρες γύρω τους ούτε καν πλησιάζουν τους αριθμούς της Ιταλίας όσον αφορά κρούσματα και θανάτους. Ας δούμε λίγα μόνο στοιχεία και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Στην Ιταλία η υγεία είναι εντελώς «αποκεντρωμένη», με αποτέλεσμα οι σχετικές πολιτικές να αποφασίζονται σε μεγάλο βαθμό αυτόνομα από κάθε περιφέρεια. Την τελευταία δεκαετία, ο κανόνας για τη δημόσια υγεία ήταν οι περικοπές και οι ιδιωτικοποιήσεις: κατά 37 δις συνολικά μειώθηκαν τα κονδύλια για την υγεία, κατά 70.000 περιορίστηκαν οι διαθέσιμες κλίνες στα νοσοκομεία, εκατοντάδες κλινικές και εργαστήρια έκλεισαν, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό λιγόστεψαν δραματικά. Μεγάλο τμήμα της υγείας των Ιταλών πολιτών κατευθύνθηκε στους ιδιώτες. Κι όταν ο ιός χτύπησε την πόρτα της Ιταλίας (και μάλιστα ξεκινώντας από την πόρτα της πλούσιας Λομβαρδίας, που εδώ και χρόνια ελέγχεται από την ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά), με τις δημόσιες δομές αποσαθρωμένες και την ιδιωτική πρωτοβουλία απρόθυμη και ανέτοιμη να αναλάβει το κόστος αντιμετώπισης μιας τόσο σαρωτικής επίθεσης (η αυστηρή εφαρμογή των πρωτοκόλλων κοστίζει, τα διαγνωστικά κιτ είναι πανάκριβα, το κέρδος για τους ιδιώτες της υγείας σ’ αυτές τις περιπτώσεις ανύπαρκτο…), ήρθε ο Αρμαγεδδώνας. Να τονίσουμε, πάντως, ότι οι περικοπές δεν αφορούσαν μόνο τις περιφέρειες που ελέγχει η δεξιά. Οι «αριστερές» δεν υστέρησαν καθόλου σ’ αυτό τον τομέα.

Ας σκεφτούμε τώρα μια στιγμή την κατάσταση στην Ελλάδα: κρίση, μνημόνια, περικοπές, διάλυση σχεδόν εκ θεμελίων της δημόσιας υγείας, δραματικές ελλείψεις σε προσωπικό, φάρμακα, υλικά, ανεπάρκεια κλινών, ανοργανωσιά… Προσθέστε τη σαφή προσπάθεια υποβάθμισης του κρατικού τομέα προς όφελος των ιδιωτών. Προσθέστε διαφθορά και ρουσφέτια (οι αποτυχόντες πολιτευτές που διορίζονται διοικητές νοσοκομείων είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου). Προσθέστε μια νοοτροπία λίγο πολύ σαν των Ιταλών. Εκρηκτικό το μείγμα, έτσι; Κάπως σαν την Ιταλία ένα πράμα. Μην ανησυχείτε όμως. Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, όπως έλεγε (παλιότερα) ο προαναφερθείς ουρανοΜίκης συνθέτης/πολιτικός μας! Έχουμε όπλα εμείς που οι άλλοι ούτε στο όνειρό τους: θα μεταλάβουμε ομαδικά, όλοι με το ίδιο κουταλάκι, και θα ραντίσουμε τα σπίτια μας με αγιασμό (το είπε και η ιερά σύνοδος). Θα πασαλειφτούμε με κηραλοιφή που όλα τα κακά σκορπάει (το είπε και ο γνωστός αρχηγός κόμματος/τηλεπωλητής). Θα πέσουμε να κυλιόμαστε μέσα στην πρόπολη που προσφέρει αντισηψία (το είπε ο άλλος γνωστός «προοδευτικός» συνθέτης μας).

Όταν λέγαμε ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές θα μας στείλουν άκλαυτους (αν δεν προλάβουμε να τις ξαποστείλουμε εμείς…) κάποιοι δεν μας πίστευαν. Ε, μάλλον ήρθε η ώρα να μας πιστέψουν! Εκτός κι αν πρώτα μας στείλει άκλαυτους η βλακεία. Ούτε γι’ αυτήν έχει βρεθεί ακόμα το εμβόλιο…

Υ.Γ. Και για να σοβαρευτούμε ακόμα περισσότερο, επειδή το πάθημα των Ιταλών μάλλον δεν μας έγινε μάθημα και επειδή η χώρα, τελικά, δεν ήταν και τόσο θωρακισμένη όσο μας λέγατε, υπουργάρες μας:

Απαιτούμε τη λήψη αποτελεσματικών μέτρων τώρα. Να σταματήσει η συγκάλυψη και η υποβάθμιση του προβλήματος. Να αυξηθούν τα κονδύλια για την υγεία. Να γίνουν προσλήψεις μόνιμου ιατρικού/νοσηλευτικού προσωπικού τόσες ώστε να εγγυώνται την απρόσκοπτη λειτουργία του δημόσιου συστήματος υγείας τώρα και στο μέλλον. Να εφοδιαστούν τα νοσοκομεία με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό. Να ανοίξουν όλες οι κλίνες ΜΕΘ. Να ζητηθεί/απαιτηθεί η συνδρομή του ιδιωτικού τομέα, χωρίς επιπλέον κόστος για τον πολίτη. Να γίνεται συνεχώς πλήρης, σαφής και διεξοδική ενημέρωση των πολιτών, ώστε να εμπεδώσουν τον κίνδυνο που διατρέχουν και τους τρόπους αποφυγής του. Να αντιμετωπιστεί άμεσα και αποφασιστικά κάθε απόπειρα αισχροκέρδειας και εκμετάλλευσης της επιδημίας από τους επιτήδειους. Να καταδικαστούν απερίφραστα οι σκοταδιστικοί και επικίνδυνοι τσαρλατανισμοί για δήθεν προστασία από μαντζούνια, φυλαχτά και μαγικά φίλτρα, όπως και οι αντιεπιστημονικοί και ολέθριοι ισχυρισμοί ότι οι εκκλησίες και τα «άγια» δισκοπότηρα είναι τάχαμου άβατα για τον ιό.

Τα πράγματα παραείναι σοβαρά για περισσότερη ανευθυνότητα, επικοινωνιακά παιχνιδάκια και φαιδρότητες από σκοταδιστές και μαθητευόμενους μάγους.

Το Ε.Κ.Κ.Ε. με θλίψη αποχαιρετά τον Γιώργο Κοτανίδη.

Παιδί μιας ατίθασης γενιάς, βρέθηκε στην πρωτοπορία του πολιτικού και κοινωνικού κινήματος μέσα από τις γραμμές του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος Ελλάδας (Ε.Κ.Κ.Ε.), της Λαϊκής Αλληλεγγύης, της Α.Α.Σ.Π.Ε., και στην πολιτιστική πρωτοπορία μέσα από το Ελεύθερο Θέατρο, δίνοντας παραστάσεις σε όλη την ελληνική επαρχία. Για τη δράση του στους παράνομους εκδοτικούς μηχανισμούς και την αντιδικτατορική πάλη, τη συμβολή του στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου,  συνελήφθη, φυλακίστηκε και βασανίστηκε.

Aγάπησε ό,τι έκανε κι αγαπήθηκε από όσους τον γνώρισαν. Έδωσε μαχητικό παρών στον αντιδικτατορικό αγώνα με όλη του τη ψυχή. Σπουδαίος ερμηνευτής και σκηνοθέτης, καταπιάστηκε σε βάθος με την έρευνα για την παραγωγή του θεατρικού έργου «Ομπίντα» για τις τελευταίες στιγμές του κομμουνιστή ηγέτη του ελληνικού κινήματος, Νίκου Ζαχαριάδη, φωτίζοντας ψύχραιμα τη θετική τεράστια συμβολή του, θέτοντας τα σωστά ερωτήματα γύρω από τα λάθη και τις σκιές της ηγεσίας του ΚΚΕ της περιόδου εκείνης. Πάρα την αποστράτευσή του από το κίνημα μετά την οπισθοχώρηση του στη χώρα μας και διεθνώς, δεν εξαργύρωσε την αντιδικτατορική του δράση με πόστα σε κρατικές και κομματικές καρέκλες.

Οι παλιοί αγωνιστές του ΕΚΚΕ τον γνώρισαν ως δραστήριο σύντροφο, οι νεότεροι μέσα από το θέατρό του αλλά και την πολύτιμη συνέντευξη που έδωσε για τον σ. Χρίστο Μπίστη (εδώ το μέρος της συνέντευξης του Κοτανίδη).

Τα πιο βαθιά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του.