Ε.Κ.Κ.Ε.

Λίγο πριν από την κάλπη στις 7 Ιούλη, κάποια συμπεράσματα από το πρόσφατο παρελθόν θα μπορούσαν να φωτίσουν τη σκέψη και τις αποφάσεις των εργαζομένων οδηγώντας τους σε έστω μια χρήσιμη ψήφο.

Α. Το Βατερλώ του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά η παταγώδης αποτυχία της αυταπάτης ότι μέσα από έναν «τίμιο» διάλογο με την Τρόικα και τη ντόπια ολιγαρχία (ΣΕΒ, εργοδοσία, κλπ), θα μπορούσε να ωφεληθεί τόσο ο λαός, όσο και το κεφάλαιο. Το ξαναζεσταμένο win-win του ΓΑΠ δεν ήταν παρά η ευρωλαγνεία και η αυταπάτη πως η Ε.Ε θα μπορούσε να αλλάξει και από λάκος των λεόντων να γίνει η Ευρώπη των λαών. Η αυταπάτη πως  με ένα απλό ψηφοδέλτιο στην κάλπη θα μπορούσε ο λαός να νικήσει χωρίς ρήξη, ούτε υποταγή, δια του κοινοβουλίου και με ένα νόμο κι ένα άρθρο θα λυτρωνόταν από χρέη, βάσανα, αυτοκτονίες, μετανάστευση, κλπ. Η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, των PODEMOS, του Κόρμπιν και του Μελανσόν συντηρούσε αυτόν τον διακαή πόθο , που όμως ηττήθηκε οικτρά.

Β. Υπάρχει νωπή η πείρα πως η επιλογή του μικρότερου κακού πάντα έφερνε το μεγαλύτερο. Το 2009 ήρθε το ΠΑΣΟΚ για να γλιτώσει το λαό από τα «χειρότερα» που θα έφερνε η ΝΔ και ο Γ. Παπανδρέου έφερε το Α’ Μνημόνιο. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα «Ζάππεια» της ΝΔ, ο λαός καταψήφισε το ΠΑΣΟΚ για να τελειώσουν τα μνημόνια και ήρθε το Β΄ Μνημόνιο. Το 2015 ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως η δύναμη που «και το 1 να κάνει από τα 10 που υπόσχεται, κάτι θ΄αλλάξει» και έφερε το Γ΄Μνημόνιο.

Γ. Σήμερα, είτε αυτοδύναμα, είτε με το νέο δίπολο, όποια κυβέρνηση  και αν αναλάβει την εξουσία, θα διαχειριστεί την «κανονικότητα» του αιώνιου μνημονίου και των πάνω από 700 εφαρμοστικών νόμων, των αιματηρών πλεονασμάτων μέχρι το 2060, της ενισχυμένης επιτροπείας από κυβέρνηση σε κυβέρνηση , δηλαδή κάθε φορά θα βγαίνει κερδισμένη η αστική τάξη με το λαό στη γωνία.

Της Αντωνίας Αθανασοπούλου-Βαφειάδου

Δέκα χρόνια μετά, αυτό το παιδί της κρίσης που ξεκίνησε στο κατάμεστο γήπεδο του Σπόρτιγκ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι ακόμα εδώ. Πλούσια σε αγώνες, σε νίκες, αλλά και σε λάθη.

Δέκα χρόνια μετά μπορούμε να πούμε πως η βασική συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι όρθωσε ανάστημα στο ρεφορμισμό. Δεν ήταν μια προφανής επιλογή. Σε μια Ευρώπη, η διανόηση της οποίας το πιο αριστερό που μπορούσε ποτέ να φανταστεί ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι PODEMOS και στην οποία η νεοφιλελεύθερη στροφή αποτυπωνόταν και στη διαρκή άνοδο της ακροδεξιάς, η επιμονή στο ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό, αντι-ΕΕ λόγο και πρακτική έμοιαζε από παλαιάς κοπής εμμονή στην ιδεολογική καθαρότητα μέχρι αριστερίστικο φετιχισμό.

Το γεγονός ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το πιο σοβαρό κι ελπιδοφόρο εγχείρημα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς δεν είναι θέμα εκτίμησης. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους και είναι σημαντικό να γυρνάμε σ' αυτά. Τα 3.000 μέλη είναι κάτι που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, όπως επίσης οι δεκάδες χιλιάδες ψήφοι που λάβαμε στις εκλογικές αναμετρήσεις όπου συμμετείχαμε, οι πολλαπλές εκπροσωπήσεις που καταφέραμε να έχουμε σε μια σειρά από θεσμικά όργανα σε δήμους, περιφέρειες, συνδικαλιστικούς φορείς, συλλόγους, κ.λπ. Οι αγώνες που δώσαμε και από αυτές τις θέσεις είναι επιτεύγματα τα οποία σε προηγούμενες δεκαετίες ούτε θα τα φανταζόμασταν. Πρόκειται για επιτεύγματα που κατορθώσαμε μ' αυτή τη "σκληρή γραμμή”, αυτή που δύσκολα συγχωνεύεται με άλλους πολιτικούς χώρους και που δύσκολα -υποτίθεται- τη χωνεύει κι ο λαός. Πάνω από όλα όμως, εφαρμόσαμε με συνέπεια τη γραμμή “εντός-εκτός και εναντίον”, αναπτύσσοντας και ενισχύοντας κινήματα στα οποία βρισκόμασταν, όχι για να διαμορφώσουμε αριστερό προφίλ, αλλά επειδή αυτό είμαστε. Καθαρίστριες, αναπληρωτές, εργαζόμενοι ΜΕΤΡΟ, ΕΡΤ, είναι μερικοί μόνο από τους αγώνες όπου πρωτοστατήσαμε, χώρια η μεγάλη μάχη του δημοψηφίσματος, ο διαρκής αγώνα ενάντια στους φασίστες της Χ.Α., ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τον πόλεμο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι του ΚΚΕ (μ-λ)

Πριν από τρεις μέρες έγινε η Σύνοδος Κορυφής Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας, με τη συμμετοχή των ΗΠΑ, τις οποίες για πρώτη φορά εκπροσώπησε ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών, επιβεβαιώνοντας έτσι το συσχετισμό δυνάμεων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και την πορεία των ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. 

Η συνάντηση των Νετανιάχου-Τσίπρα-Αναστασιάδη-Πομπέο επικεντρώθηκε στην ενέργεια και την ασφάλεια. Πεδία κρίσιμα όχι μόνο για την αναμέτρηση των κολοσσών που εποφθαλμιούν τον ενεργειακό πλούτο της περιοχής και την «αξιοποίησή» του για τον έλεγχο των μεγάλων ενεργειακών αγορών και διόδων, αλλά και για την προώθηση των γενικότερων γεωπολιτικών σχεδιασμών στις περιοχές από τη Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια ως τη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. Στα πλαίσια των ίδιων αυτών γεωπολιτικών συσχετισμών, μόλις χθες, στην Αττάλεια, ο Υπ.Εξ. Κατρούγκαλος παζάρευε με τον Τούρκο ομόλογό του τη μοιρασιά των πηγών και των διαύλων ενέργειας στην ανατολική Μεσόγειο, καταβάλλοντας ταυτόχρονα προσπάθεια να παραμείνει η Τουρκία στο αμερικανο-Νατοϊκό στρατόπεδο.

Η πιο βαθιά πρόσδεση της ελληνικής κυβέρνησης στον άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου είναι ενδεικτική της έντασης που σιγοκαίει και του πολεμικού κινδύνου στην περιοχή μας. Η εμπλοκή και η ευθυγράμμιση στο σχέδιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», η συνεργασία με το κράτος που δολοφονεί την Παλαιστίνη, τα σχέδια για διχοτόμηση και ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου, τα παζάρια για συνεκμετάλλευση στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, απαιτούν επαγρύπνηση. Ο λαός μας και οι γειτονικοί λαοί, με την πάλη τους ενάντια στις αστικές τους τάξεις και τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και με όπλο τη διεθνιστική αλληλεγγύη, θα υπερασπιστούν την ειρήνη στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μεσογείου.

Η αστική κοινωνία ζέχνει (γνωστό!) Συνήθως φροντίζει να καμουφλάρει τη σαπίλα της με φτιασιδώματα, θυμιατά, αρώματα και παχιά λόγια. Μερικές φορές όμως η αλαζονεία οδηγεί τους τάχαμου καλλιεργημένους, εκλεπτυσμένους και άριστους αστούς να μην κρύβουν καν τη δυσωδία που αναδίδει η σήψη τους.

Μια τέτοια συγκυρία ζούμε τις τελευταίες μέρες, με την πρωτόδικη καταδίκη τού, εκ των αρίστων της ΝΔ, Νίκου Γεωργιάδη, πρώην βουλευτή και πρώην στενού μυστικοσυμβούλου του Μητσοτάκη, για ασέλγεια κατά ανηλίκων άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής κατ’ εξακολούθηση. Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης, για όποιον είχε αρκετά γερό στομάχι ώστε να τις διαβάσει, είναι αηδιαστικές. Αυτό καθαυτό το γεγονός, όμως, ούτε εκπλήσσει ούτε πρωτάκουστο είναι. Σ’ αυτή την κοινωνία ζούμε, και η διαφθορά της μας είναι πια οικεία.

Το καινούργιο στην ιστορία είναι η ομόθυμη, ενορχηστρωμένη, πεισματική και θρασεία προσπάθεια ολόκληρου του συστήματος των πολιτικών/πολιτικολογούντων/δημοσιογραφούντων που στηρίζουν τη δεξιά παράταξη αρχικά να αποσιωπήσουν, και όταν αυτό απέτυχε, όχι απλώς να συγκαλύψουν, ούτε μόνο να υποβαθμίσουν, αλλά ευθέως να αθωώσουν/δικαιώσουν τον καταδικασθέντα, τοποθετώντας τις πράξεις του στα πλαίσια του κοινωνικά αποδεκτού. Μεταξύ άλλων, ακούσαμε ότι πρόκειται για σκευωρία· ότι η υπόθεση είναι προσωπική και από εκείνες τις οποίες ο καθένας θα μπορούσε να μπλέξει· ότι ο Ν. Γ. είναι θύμα ενός καθημερινού φασισμού που προσπαθεί να εγκατασταθεί στη χώρα. Διατυπώθηκε το –ρητορικό- ερώτημα αν η ερωτική επιθυμία για ένα δεκαπεντάχρονο μπορεί να θεωρηθεί παιδεραστία. Ένα κανάλι εμφάνισε, στην καθημερινή επισκόπηση του τύπου, περσινό πρωτοσέλιδο εφημερίδας για να αποφύγει να δείξει έναν δυσάρεστο για τον Μητσοτάκη τίτλο που τον εγκαλούσε για τη φαυλότητα των συνεργατών του. Εκτοξεύτηκαν συγκαλυμμένες, και όχι τόσο συγκαλυμμένες, απειλές εναντίον όσων αναφέρονται καν στην υπόθεση. Και άλλα πολλά και σιχαμερά.

Η αριστερά δεν ψευτοηθικολογεί. Η αριστερά δεν είναι σεμνότυφη. Η αριστερά δεν κολλάει το μάτι της στην κλειδαρότρυπα κανενός. Η αριστερά αναγνωρίζει το δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται σεξουαλικά όπως θέλει και να επιλέγει τον/τη σύντροφό του ελεύθερα, εφόσον πρόκειται για συναινούντες ενηλίκους και εφόσον στη σχέση δεν υπεισέρχεται το παραμικρό στοιχείο εξαναγκασμού, εξευτελισμού, απειλής, εκμετάλλευσης. Η αριστερά, επειδή πάνω σ’ αυτή τη βάση στηρίζεται ολόκληρη η κοσμοθεωρία της, στέκεται απέναντι και αντιπαλεύει κάθε προσπάθεια εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Κι αυτό αφορά κάθε πλευρά των ανθρώπινων κοινωνικών σχέσεων.

Έτσι λοιπόν, κρατώντας όσο μπορούμε τη μύτη μας για να μη μας πάρει η μπόχα, και επειδή δεν είμαστε χριστιανοί για να αναφωνήσουμε «Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί», ένα έχουμε να πούμε σ’ όλους αυτούς τους σιχαμένους: ΦΤΟΥ ΣΑΣ!