Ε.Κ.Κ.Ε.

Τρομάζει ακόμα τους αστούς 

εμπνέει τους εργαζόμενους και τη νεολαία

Τον περασμένο μήνα η Γαλλία έζησε κάποιες από τις πιο έντονες φοιτητικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών. Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο έκρυθμη όταν στο χορό μπήκαν και οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, οι οδοκαθαριστές, οι εργαζόμενοι στην ενέργεια κλπ. Το φάντασμα του Μάη του ’68, φάνηκε σε πολλούς να ζωντανεύει 50 χρόνια μετά…

 ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ! 

Η 4^η Συνδιάσκεψη της  ΑΝΤΑΡΣΥΑ πραγματοποιείται σε μια περίοδο όπου η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού συνεχίζεται, ενώ παράλληλα εντείνεται η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς. Παρά την κάποια πρόσκαιρη αναιμική ανάπτυξη, δεν δείχνει σημάδια υποχώρησης: το παγκόσμιο χρέος εκτινάσσεται, το αμερικάνικο δημόσιο χρέος βρίσκεται στα $20 τρις και μαζί με το ιδιωτικό ξεπερνά τα $68 τρις, ενώ την ίδια ώρα είμαστε στα πρόθυρα ενός εμπορικού πολέμου μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ-Κίνας. Ταυτόχρονα, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι: το 2017 το 82% του συνολικού παγκόσμιου πλούτου συγκεντρώθηκε στα χέρια του πλουσιότερου 1%! Έτσι, όσο κι αν η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι γυρίζουμε στην «κανονικότητα», μετά το 3^ο διαφαίνεται και 4^ο μνημόνιο, καθώς και παραπέρα κανιβαλική επίθεση στον κόσμο της δουλειάς, με τα αιματηρά πλεονάσματα των μνημονιακών κυβερνήσεων, με νέες θυσίες και περικοπές μέχρι το 2060 και βλέπουμε…

Η κατάσταση αυτή προκαλεί την κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τις πραξικοπηματικές επεμβάσεις και τις στρατιωτικές αναμετρήσεις, την ανεξέλεγκτη προσφυγική κρίση που παίρνει διαστάσεις τραγωδίας, την όλο και πιο βαθιά απονομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών συνασπισμών και ολοκληρώσεων -όπως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ- αλλά και των πολιτικών συστημάτων που στηρίζονται σ’ αυτούς και τους υπηρετούν. Το σύστημα, σε σήψη και αδιέξοδο, αναβιώνει φασιστικές αναζητήσεις αλλά γνωρίζει κaι αγωνιστικά ξεσπάσματα.

Στην Ελλάδα έχουμε την ολοκληρωτική υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με το σύνολο των αστικών κομμάτων, στα κελεύσματα της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της ντόπιας παρασιτικής ολιγαρχίας. Από την άλλη, η «αριστερή» στα λόγια και δεξιά στην πράξη πολιτική του λεγόμενου ΚΚΕ, όχι μόνο δεν αποτελεί διέξοδο, αλλά και γίνεται εμπόδιο για την ανάπτυξη και ανασυγκρότηση του κινήματος σε επαναστατική κατεύθυνση. Όπως και η ηγεσία της ΛΑΕ, η οποία δεν έχει ξεκόψει από τις ρεφορμιστικές ρίζες της και τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Η εντεινόμενη αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος δημιουργεί και εδώ συνθήκες για ακροδεξιές αναδιπλώσεις αλλά και για αριστερές αναζητήσεις.

Η  ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την πρώτη στιγμή αντιπαρατέθηκε στην απατηλή φιλοΕΕ αστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, για να δικαιωθεί απόλυτα. Οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ικανοποίηση των λαϊκών αιτημάτων χωρίς «ούτε ρήξη, ούτε υποταγή», διαψεύστηκαν ολοκληρωτικά, καταλήγοντας σε συμβιβασμό και ενσωμάτωση στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Μέσα από αγωνιστικές πρωτοβουλίες και πολιτικές επιλογές είναι που η  ΑΝΤΑΡΣΥΑ παγιώνει τη θέση της ως αναγνωρίσιμου πόλου της Αριστεράς, σημαντικότερης κατάχτησης των επαναστατικών δυνάμεων από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Ενός πόλου ενότητας και πάλης για τη μεγάλη εργατική και λαϊκή πλειοψηφία, αλλά και για όλες τις αγωνιστικές αναζητήσεις της Αριστεράς, με κόκκινη γραμμή την αναγνώριση της κύριας αντίθεσης της περιόδου και του επαναστατικού δρόμου για την επίλυσή της υπέρ των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.

Σήμερα, με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή, με τον ορατό κίνδυνο μιας ελληνοτουρκικής πολεμικής σύγκρουσης, τη συνέχιση του προσφυγικού δράματος, τις μαζικές –αλλά ασυντόνιστες– αγωνιστικές και λαϊκές αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η προσπάθεια εφαρμογής των δεσμεύσεων των μνημονίων, στο ασφαλιστικό, στο φορολογικό, στις ιδιωτικοποιήσεις, η πολιτική κρίση του συστήματος βαθαίνει. Μια πολιτική κρίση με νέες και οδυνηρές για το λαό συνέπειες, που μόνο η κλιμάκωση των αντιιμπεριαλιστικών και αντικαπιταλιστικών αγώνων ενός οργανωμένου λαϊκού κινήματος θα μπορούσε να αποτρέψει.

Πριν λίγες μέρες η ΛΑΕ απηύθυνε κάλεσμα για πολιτική συνεργασία στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ πυροδοτώντας συζητήσεις για την υλοποίηση ενός τέτοιου ενδεχόμενου. Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο κάλεσμα είναι βελτιωμένο, εάν το συγκρίνει κανείς με παλιότερες προτάσεις, ως προς το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Οφείλουμε να δούμε κάθε τέτοια πρόταση με θάρρος. Οπωσδήποτε το ζήτημα της ενότητας της αριστεράς -πόσω δε μάλλον της αντικαπιταλιστικής-  μας αφορά ως ζωτικής σημασίας προκειμένου να οικοδομηθεί το πολιτικό υποκείμενο που θα φέρει τις απαραίτητες εκείνες ανατροπές που όχι μόνο θα βελτιώσουν, αλλά θα διεκδικήσουν τη ζωή της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Μια ζωή ολόκληρη κι όχι μισή όπως είναι στον καπιταλισμό. Ωστόσο δε μπορεί να λείψει και η επιφυλακτικότητα απέναντι στο συγκεκριμένο κάλεσμα. Η αριστερά είναι πολλαπλά τραυματισμένη και κουρασμένη από ρηχές ενότητες μικροκομματικού σκοπού κι ευθύνης. Η επιλογή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην συνταχθεί με το ΣΥΡΙΖΑ  το 2012 και ύστερα το 2015 -παρά τις μεγάλες πιέσεις- ήταν τέτοιου τύπου.

Συνέντευξη της Αντωνίας Βαφειάδου* στο Πριν και τον Γιώργο Παυλόπουλο.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οδεύει προς την 4^η Πανελλαδική της Συνδιάσκεψη. Ποια είναι τα βασικά διακυβεύματα και τα ζητούμενα;

Η 4^η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται σε μια περίοδο όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και με τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου να μεγαλώνει. Η περιοχή μας έχει μετατραπεί σε ένα από τα πιο κρίσιμα πεδία του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον αντιδραστικό άξονα με Κύπρο-Αίγυπτο-Ισραήλ, ο ρόλος της στα σχέδια των ΗΠΑ-ΕΕ στα δυτικά Βαλκάνια, τοποθετεί τον λαό μας στο επίκεντρο της αστάθειας.

Στο ίδιο εκρηκτικό μοτίβο και η καπιταλιστική κρίση, που δεν δείχνει σημάδια υποχώρησης ούτε καν στην καρδιά του κτήνους, στις ΗΠΑ, όπου το χρέος φτάνει τα 20 τρις δολάρια. Έτσι, όσο κι αν θέλει η κυβέρνηση να μας πείσει ότι γυρίζουμε στην «κανονικότητα», όσο και αν μιλούν για «φως στην άκρη του τούνελ», μετά το 3^ο διαφαίνεται και 4^ο μνημόνιο, καθώς και παραπέρα κανιβαλική επίθεση στον κόσμο της δουλειάς.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να βγει με εξωστρέφεια, να επιδιώξει την έκφραση και τη συμμετοχή της στους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες, με επεξεργασμένο αντικαπιταλιστικό λόγο και μαζική ενωτική δράση. Να παρέμβει στο εργατικό κίνημα, για την ανασυγκρότησή του ενάντια στον ξεπουλημένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, για την ανατροπή της επίθεσης που προκύπτει από την εφαρμογή των μέτρων της 3^ης αξιολόγησης. Αλλά, κυρίως, για την αναγκαία συσπείρωση όλου του φάσματος των δυνάμεων που κινούνται σε αντικαπιταλιστική, αντι-ΕΕ και αντιδιαχειριστική κατεύθυνση.