«Καμιά φορά οι αετοί μπορούν να πετάξουν πιο χαμηλά κι απ’ τις κότες, αλλά οι κότες ποτέ δεν θα σηκωθούν πιο ψηλά στα ύψη από τους αετούς» (Λένιν)

Η Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση ήταν και παραμένει ο φωτεινός φάρος που δείχνει το δρόμο στους εργάτες, τους αγρότες, τους λαούς και τα καταπιεζόμενα έθνη για κοινωνική απελευθέρωση και ανεξαρτησία.

Με το τεράστιο έργο που επιτέλεσε η επαναστατική εργατική εξουσία επί 35 και πλέον χρόνια -έργο που περιλάμβανε την ανάπτυξη της παραγωγής και της οικονομίας, την ταχύτατη εκβιομηχάνιση και τη συνεταιριστική εκμηχανισμένη γεωργία, παράλληλα με καταχτήσεις της εργατικής τάξης και της φτωχομεσαίας αγροτιάς στον κοινωνικό και οικονομικό τομέα (κατάργηση της νυχτερινής εργασίας για τις γυναίκες, κατάργηση της παιδικής εργασίας, 8ωρο, 7ωρο, ασφάλιση κ.λπ.), την εξάλειψη του αναλφαβητισμού, την ανάπτυξη συστήματος υγείας για όλο το λαό κ.α.- απέδειξε τη δυνατότητα της επανάστασης να νικήσει και στο κομμάτι της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας. Με την ανάπτυξη βαριάς και πολεμικής βιομηχανίας και την εγκατάστασή της στα Ουράλια, αποδύθηκε σε μια αδιάκοπη προετοιμασία αντιμετώπισης με τις δικές της δυνάμεις της επαπειλούμενης ιμπεριαλιστικής επίθεσης.

Η μετεξέλιξη της κατσαρόλας

της Τ. Σ., μέλους του ΕΚΚΕ

Ο ήχος της κατσαρόλας υπήρξε το σάουντρακ του πραξικοπήματος του Πινοτσέτ. Στην εποχή των κινητών και των σόσιαλ μίντια, οι κατσαρόλες μπορούν να μείνουν στην κουζίνα. Φέισμπουκ, τουίτερ, ίνστα, την κάνουν μια χαρά τη δουλίτσα, δημιουργώντας απείρως περισσότερες και ρεαλιστικότερες εντυπώσεις– ενώ και αναρίθμητα «μέσα ενημέρωσης», «δημοσιογράφοι» και «αναλυτές» είναι πανέτοιμοι να μας μπουκώσουν μ’ αυτό που θέλουν να καταπιούμε.

Κι αυτό που θέλουν να καταπιούμε στην περίπτωση της Βενεζουέλας είναι, μεταξύ άλλων, πως εκεί υπάρχει «δικτατορία» (ή τουλάχιστον απόπειρα επιβολής της)· πως η κυβέρνηση είναι περίπου παράνομη, χωρίς καμιά λαϊκή υποστήριξη (βλ. την τυποποιημένη έκφραση «το καθεστώς Μαδούρο») και πρέπει να παραιτηθεί ή, στην ανάγκη, να ανατραπεί· πως σύσσωμος ο λαός της χώρας διαδηλώνει (ειρηνικά, βεβαίως βεβαίως…), αντιμετωπίζοντας καθημερινά την καθεστωτική βία και τρομοκρατία, μετρώντας ήδη εκατοντάδες θύματα· πως η πρόσφατη κυβερνητική πρωτοβουλία για εκλογή συντακτικής συνέλευσης είναι αντισυνταγματική· και πάει λέγοντας. Κι αν η αντιπολίτευση δεν καταφέρει από μόνη της να ανατρέψει το καθεστώς, δεν πειράζει, υπάρχει και ο παλιός κλασικός αμερικάνικος τρόπος. Το είπε άλλωστε ξεκάθαρα ο Τραμπ: «Έχουμε πολλές επιλογές για τη Βενεζουέλα και παρεμπιπτόντως δεν πρόκειται να αποκλείσω την ανάληψη στρατιωτικής δράσης».  Και υπενθύμισε ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν στρατεύματα σ’ ολόκληρο τον κόσμο – το είχε ξεχάσει κανείς;

Θα χρειάζονταν σελίδες επί σελίδων για να εξηγήσει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει στη Βενεζουέλα και, κυρίως, πώς έφτασαν τα πράγματα σ’ αυτή την, ομολογουμένως, επικίνδυνη και οξυμένη κατάσταση, ας προσπαθήσουμε όμως να κάνουμε καταγραφή ορισμένων γεγονότων (hard facts, τα λένε οι Αμερικάνοι) κι όποιος μπορεί, ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

OΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 1/6, ΣΤΙΣ 6 μ.μ.

Στην Τουρκία το να διεκδικεί κανείς αυτονόητα δικαιώματα σημαίνει για το φασιστικό κράτος του Ερντογάν ότι είναι «επικίνδυνος», με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή να βρίσκονται στη φυλακή. Δε σέβονται ούτε τους νεκρούς. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του 70χρονου πατέρα KEMAL GÜN, ο οποίος έκανε απεργία πείνας 90 ημέρες, ώστε να του δοθεί η σορός του γιου του που ήταν αντάρτης και δολοφονήθηκε τον Νοέμβριο του 2016, μετά από βομβαρδισμό των βουνών της πόλης Ντερσίμ του Κουρδιστάν. Όταν τελικά οι αρχές αναγκάστηκαν να του την παραδώσουν, απαίτησαν να γίνει η ταφή όπου και όπως ήθελαν αυτές.

Χιλιάδες καθηγητές και δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν. Οι αγωνιστές, όμως, δε σταμάτησαν να αντιστέκονται και να βγαίνουν στους δρόμους γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό να τους φυλακίσουν, να τους βασανίσουν, να τους δολοφονήσουν. Οι άνθρωποι προφυλακίζονται ακόμη και για μια ανάρτηση στο facebook.

Πριν από επτά μήνες μία καθηγήτρια Πανεπιστημίου, η Nuriye Gülmen πρώτη απ’ όλους τους απολυμένους εκπαιδευτικούς διεκδίκησε το δικαίωμα όλων των απολυμένων να γυρίσουν στη δουλειά τους. Την ακολούθησαν χιλιάδες. Η ίδια μαζί με τον δάσκαλο Semih Özakça επέλεξαν το ύστατο μέσο πίεσης απέναντι στο κράτος έκτακτης ανάγκης αποφασίζοντας να κάνουν απεργία πείνας, την οποία ξεκίνησαν στις 9 Μαρτίου και τη συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Θεωρούν ότι αυτή η κατάσταση «δεν είναι ένα προσωπικό εργασιακό πρόβλημα, είναι ένας αγώνας κατά των κυβερνητικών διαταγμάτων και κατά της αδικίας». Είχαν την υποστήριξη χιλιάδων ανθρώπων τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας, καθώς άνθρωποι απ’ όλα τα λαϊκά στρώματα συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Yüksel της Άγκυρας, δημόσιοι υπάλληλοι, καθηγητές, εργάτες, φοιτητές, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, βουλευτές, όσο και στο εξωτερικό, καθώς από τον Καναδά μέχρι και τη Σουηδία πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις συμπαράστασης.

Το κράτος φοβήθηκε αυτό το δίκαιο αγώνα, γι’ αυτό την 76^η μέρα απεργίας πείνας η αντιτρομοκρατική τους συνέλαβε και στις 23 Μαΐου τους προφυλάκισαν. Οι λόγοι της προφυλάκισής τους, σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση, ήταν ότι «η αντίσταση αυτή μπορεί είτε να μετατραπεί σε απεργία πείνας θανάτου, είτε να μετατραπεί σε εξέγερση όπως της πλατείας Γκεζί και των καπνεργατών TEKEL του 2010». Φυσικά, τους κατηγορούν για δήθεν συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Ο φόβος τους είναι τόσο μεγάλος, γι’ αυτό έχουν κλείσει όλους τους δρόμους που οδηγούν στην πλατεία Yüksel. 

Το ΕΚΚΕ δηλώνει την αμέριστη αλληλεγγύη του στους δύο απεργούς πείνας, αλλά και σε όλους τους αγωνιστές που βρίσκονται στις φυλακές της Τουρκίας. Ο αγώνας όσων τολμούν να υψώσουν το ανάστημά τους στο φασιστικό κράτος έκτακτης ανάγκης είναι ηρωικός. Δεν πρέπει να αφήσουμε τους αγωνιστές μόνους τους. Πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας ενάντια στην αδικία, την εκμετάλλευση, τον φασισμό.

Η πολύπαθη Συρία δε σταματά να μετρά θύματα. Η κυβέρνηση Τραμπ, συνεχίζοντας την πολιτική των προκατόχων της, προχώρησε σε μία ακόμη ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία εξαπολύοντας στο έδαφός της πυραύλους Τόμαχοκ από αμερικανικά καταδρομικά. Οι βομβαρδισμοί ξεκίνησαν με πρόσχημα το χτύπημα με τοξικά αέρια στην επαρχία Ιντλίμπ, θυμίζοντάς μας ότι κάπως έτσι ξεκίνησαν όλες οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των Αμερικανών τα τελευταία χρόνια. Πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία – που οι ίδιοι δημιούργησαν, ενάντια στον Σαντάμ και τον Καντάφι που δήθεν είχαν χημικά, τον Μιλόσεβιτς που σφάζει αμάχους, πόλεμος για να «απελευθερώσουν τους λαούς». Όταν οι σφαγείς των λαών φορούν τη μάσκα των απελευθερωτών η συνέχεια είναι γνωστή: εκατομμύρια νεκροί, εκατομμύρια ξεριζωμένοι, εθνικοί και θρησκευτικοί ανταγωνισμοί, διαμελισμοί κρατών, φτώχεια, απόγνωση, τρισεκατομμύρια δολάρια που αν είχαν διατεθεί σε τομείς όπως παιδεία, υγεία, εργασία, εκατομμύρια άνθρωποι θα είχαν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο. Φυσικά, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ στέκονται πάντα στο πλευρό των ιμπεριαλιστών, υλικά και ηθικά. Από την άλλη, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι σίγουρο ότι θα οξυνθούν, καθώς είναι αναμενόμενο η Ρωσία να μην αφήσει τα σημαντικά συμφέροντά της στην περιοχή να διακυβευθούν.