Ε.Κ.Κ.Ε.

 Σύντροφοι χαιρετίζω τη συγκέντρωσή μας.

Ελπίζω ο αγώνας μας να πάει όσο καλύτερα μπορούμε, με τις πάγιες θέσεις μας για την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δύο ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς που καταπιέζουν τους λαούς του κόσμου, της Ευρώπης, καθώς και το δικό μας. Παράλληλα πρέπει να εντείνουμε την πάλη μας και τους αγώνες του λαού μας για την ανατροπή της σάπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για την απόκτηση όχι μόνο της εθνικής αλλά και της λαϊκής κυριαρχίας και την κοινωνική απελευθέρωση του λαού μας και των λαών τους Ευρώπης.

Συμμετέχουμε στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες του αστικού κατεστημένου, προωθώντας παράλληλα τις διαδικασίες για την επαναστατική συνειδητοποίηση των λαών μας και όλων των εργαζόμενων για να δούμε πραγματικά την ημέρα της δικαίωσης των αγώνων και της κοινωνικής προσφοράς μας μέσα από την αναγέννηση της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής.

Με συντροφικούς χαιρετισμού,

Στέλιος Βουτσαράς (υποψ. βουλευτής Φθιώτιδας)

«Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν

Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες

Φίλε μου όσοι δεν ένοιωσαν ποτέ με τι

Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά

Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!».

Οδυσσέας Ελύτης

Στις 15 Γενάρη 2015 αρχίζει στην Μυτιλήνη η δίκη των επαναστατών από την Τουρκία, μεταξύ των οποίων είναι και ο Ερκάν, πολύ γνωστός στην ελληνική αριστερά και στην κοινή γνώμη ως εκπρόσωπος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους.

Συνέντευξη του Χρίστου Μπίστη στον Γιάννη Ελαφρό για την εφημερίδα «Πριν»

Για ποιο λόγο εκτιμάτε πως η κυβέρνηση προχώρησε στην επίσπευση της προεδρικής εκλογής;

Για να συγκαλύψει τις αποτυχίες των αλλεπάλληλων success stories της. Γιατί, παρά τα εξοντωτικά μέτρα σε βάρος του λαού, η «μαύρη τρύπα» από την υστέρηση εσόδων στη διάρκεια του 2014 υπολογίζεται ότι θα ξεπερνά τα 2 δις και ότι θα είναι ακόμα μεγαλύτερη από τους πρώτους μήνες του 2015. Γιατί η τρόικα, μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα και την ολοκληρωτική απονομιμοποίηση της άθλιας συγκυβέρνησης ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, αρνήθηκε να ολοκληρώσει την αξιολόγηση και να σημάνει την έξοδο από το μνημόνιο, όπως καυχιόταν ο Σαμαράς, ζητώντας όχι μόνο την παράτασή του και νέα σκληρά μέτρα αλλά και ένα νέο μνημόνιο διαρκείας μέσα από τη λεγόμενη «προληπτική πιστωτική γραμμή». Γιατί μόνο με την επίσπευση της προεδρικής εκλογής, με κάθε είδους εκβιασμούς και τρομοκρατικές επιθέσεις απέναντι στους βουλευτές και πάνω απ’ όλα τον ίδιο το λαό, μπορούσε να ελπίζει (μάλλον επί ματαίω, όπως έδειξε και η πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου) ότι θα μπορούσε να διασφαλίσει την παραμονή της στην εξουσία πριν υπογράψει τα νέα μέτρα, ή αλλιώς, σε αντίθετη περίπτωση, να φορτώσει τις συνέπειες απ’ τη διαπραγμάτευση και αποδοχή τους σε μια διάδοχη κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.

                                                                                                                               του Χρίστου Μπίστη

Πριν από πενήντα χρόνια, η έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση» ήταν μια πρώτη ιστορική έκφραση αντιπαράθεσης με την αντεπαναστατική στροφή που εγκαινίασαν το 20ό και το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ στην ίδια την ΕΣΣΔ και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Μαζί με τις «Ιστορικές Εκδόσεις» που είχαν αρχίσει από το 1963 να δημοσιεύουν θέσεις του ΚΚΚίνας και άλλων κομμάτων σε αντιπαράθεση με το σοβιετικό ρεβιζιονισμό, αποτέλεσαν σημαντική αφετηρία για την εμφάνιση και ανάπτυξη του μ.λ. κινήματος στην Ελλάδα.

Έμπαιναν έτσι οι πρώτες βάσεις για το ξεσκέπασμα της γραμμής για την «ειρηνική άμιλλα» με το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και του «ειρηνικού» «κοινοβουλευτικού δρόμου» μετάβασης στο σοσιαλισμό που πληρώθηκε ακριβά απ’ το εργατικό κίνημα. Επιβεβαιωνόταν ακόμα απόλυτα η κριτική στην προδοσία που, αντί για οποιαδήποτε προσπάθεια διόρθωσης λαθών και αδυναμιών, προχωρούσε στην ανατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου και στην αντικατάστασή της από το «κράτος όλου του λαού» και το «κόμμα όλου του λαού», που μαζί με την εισαγωγή όλο και πιο ανεξέλεγκτων μορφών καπιταλιστικής διαχείρισης στην οικονομία οδηγούσαν στην ολοκληρωτική παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Δύο είναι τα σημαντικότερα ζητήματα που αναδείχτηκαν μέσα από τις πρόσφατες ευρωεκλογές:

1. Η ήττα των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων των τελευταίων χρόνων (παραδοσιακή Δεξιά και Σοσιαλδημοκρατία) στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες καθώς και η όλο και μεγαλύτερη απαξίωση και απονομιμοποίηση της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της ΕΕ με τη σημερινή της μορφή, και

2. Τα μεγάλα κενά στην προβολή μιας συγκροτημένης και εναλλακτικής διεξόδου υπέρ του κόσμου της εργασίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της ισοτιμίας, της διεθνιστικής συνεργασίας και αλληλεγγύης των λαών.