Ε.Κ.Κ.Ε.

Με θλίψη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του συντρόφου Αντρέα Βογιατζόγλου, ιστορικού στελέχους της επαναστατικής αριστεράς και γραμματέα του καθοδηγητικού οργάνου του ΚΚΕ (μ-λ).

Ο σύντροφος Αντρέας ήταν παρών σε όλους τους αγώνες. Από την περίοδο της χούντας, παίρνοντας μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, μέχρι το τέλος της ζωής του δε σταμάτησε να αγωνίζεται ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ακόμα και όταν οι συνθήκες ήταν δύσκολες, όπως στη δεκαετία του ’80, παρέμεινε πιστός και συνεπής στις ιδέες του. Ακούραστος πάλευε πάντα για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Ο Αντρέας Βογιατζόγλου ήταν από εκείνους τους αγωνιστές που αποτελούν παράδειγμα υπομονής, επιμονής, συντροφικότητας και τιμιότητας, γι’ αυτό θα εμπνέει τους αγώνες του μέλλοντος.

Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους συντρόφους και στην οικογένειά του.

Καταγγέλλουμε την προκλητική απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Λαμίας να απορρίψει για άλλη μια φορά την έφεση του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, που απολύτως νόμιμα διεκδικεί την υπό όρους απόλυσή του, έχοντας εκτίσει το απαιτούμενο από τον νόμο μέρος της ποινής του. Το αιτιολογικό ότι υπάρχει κίνδυνος να επαναλάβει τα «βαρύτατα» εγκλήματά του γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό από τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι αποφυλακίζονται μια σειρά από αποβράσματα του κοινού ποινικού δικαίου και καταδικασμένοι παιδοβιαστές, δολοφόνοι ανηλίκων, Χρυσαυγίτες και άλλα τέτοια συστημικά μπουμπούκια. Ο αγώνας του Γιάννη Μιχαηλίδη είναι δίκαιος και η μεταχείριση του είναι εκδικητική, αυταρχική και δολοφονική. Στεκόμαστε και θα στεκόμαστε στο πλάι του στον δίκαιο αγώνα του για να ισχύσουν και στην περίπτωσή του οι νόμοι που το ίδιο το αστικό κράτος θεσπίζει, για να εφαρμόζει στη συνέχεια επιλεκτικά και κατά περίπτωση στους ευνοούμενούς του.

Καταγγέλλουμε επίσης απερίφραστα το όργιο καταστολής που εξαπολύθηκε προκειμένου να παρεμποδιστεί η προγραμματισμένη διαδήλωση αλληλεγγύης στον Γ. Μιχαηλίδη. Τα όργανα του «νόμου και της τάξης» βιαιοπράγησαν απρόκλητα και αδιάκριτα με χυδαιολογίες και απειλές, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο (κρότου λάμψης, δακρυγόνα, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις, προσαγωγές) και παραβιάζοντας ανενδοίαστα τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα όσων συγκεντρώθηκαν για να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στον απεργό πείνας.

Τέτοιου είδους αποφάσεις από την πλευρά της δικαιοσύνης θυμίζουν άλλες, μαύρες εποχές και η συνεχής διολίσθηση σε αντιδημοκρατικές, αυταρχικές και βάναυσες πρακτικές είναι ενδεικτική του φόβου που προκαλεί στους κυβερνώντες και στο κράτος η πιθανότητα μιας λαϊκής έκρηξης. Μιας έκρηξης που γίνεται όλο και πιο πιθανή όσο η οικονομική κρίση γονατίζει τον κόσμο της δουλειάς, όσο η ανεργία γιγαντώνεται, όσο η χώρα σημειώνει πρωτιά στους θανάτους από covid, όσο όλη η Ελλάδα καίγεται, όσο η σήψη εξαπλώνεται, όσο η ζωή μας γίνεται όλο και πιο αβίωτη.

Η λαϊκή οργή δεν τιθασεύεται με την καταστολή.

Η πάλη για δημοκρατικά δικαιώματα και για τη ζωή θα συνεχιστεί μέχρι να ανατραπεί η στυγνή και βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης και των παρατρεχάμενών της.

Καταγγέλλουμε την προκλητική απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Λαμίας να απορρίψει για άλλη μια φορά την έφεση του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, που απολύτως νόμιμα διεκδικεί την υπό όρους απόλυσή του, έχοντας εκτίσει το απαιτούμενο από τον νόμο μέρος της ποινής του. Το αιτιολογικό ότι υπάρχει κίνδυνος να επαναλάβει τα «βαρύτατα» εγκλήματά του γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό από τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι αποφυλακίζονται μια σειρά από αποβράσματα του κοινού ποινικού δικαίου και καταδικασμένοι παιδοβιαστές, δολοφόνοι ανηλίκων, Χρυσαυγίτες και άλλα τέτοια συστημικά μπουμπούκια. Ο αγώνας του Γιάννη Μιχαηλίδη είναι δίκαιος και η μεταχείριση του είναι εκδικητική, αυταρχική και δολοφονική. Στεκόμαστε και θα στεκόμαστε στο πλάι του στον δίκαιο αγώνα του για να ισχύσουν και στην περίπτωσή του οι νόμοι που το ίδιο το αστικό κράτος θεσπίζει, για να εφαρμόζει στη συνέχεια επιλεκτικά και κατά περίπτωση στους ευνοούμενούς του.

Καταγγέλλουμε επίσης απερίφραστα το όργιο καταστολής που εξαπολύθηκε προκειμένου να παρεμποδιστεί η προγραμματισμένη διαδήλωση αλληλεγγύης στον Γ. Μιχαηλίδη. Τα όργανα του «νόμου και της τάξης» βιαιοπράγησαν απρόκλητα και αδιάκριτα με χυδαιολογίες και απειλές, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο (κρότου λάμψης, δακρυγόνα, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις, προσαγωγές) και παραβιάζοντας ανενδοίαστα τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα όσων συγκεντρώθηκαν για να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στον απεργό πείνας.

Τέτοιου είδους αποφάσεις από την πλευρά της δικαιοσύνης θυμίζουν άλλες, μαύρες εποχές και η συνεχής διολίσθηση σε αντιδημοκρατικές, αυταρχικές και βάναυσες πρακτικές είναι ενδεικτική του φόβου που προκαλεί στους κυβερνώντες και στο κράτος η πιθανότητα μιας λαϊκής έκρηξης. Μιας έκρηξης που γίνεται όλο και πιο πιθανή όσο η οικονομική κρίση γονατίζει τον κόσμο της δουλειάς, όσο η ανεργία γιγαντώνεται, όσο η χώρα σημειώνει πρωτιά στους θανάτους από covid, όσο όλη η Ελλάδα καίγεται, όσο η σήψη εξαπλώνεται, όσο η ζωή μας γίνεται όλο και πιο αβίωτη.

Η λαϊκή οργή δεν τιθασεύεται με την καταστολή.

Η πάλη για δημοκρατικά δικαιώματα και για τη ζωή θα συνεχιστεί μέχρι να ανατραπεί η στυγνή και βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης και των παρατρεχάμενών της.

Και κάπως έτσι η ανθρωπότητα ξεκίνησε εδώ και ενάμιση μήνα να γράφει ένα καινούργιο μαύρο κεφάλαιο στο βιβλίο της πρόσφατης ιστορίας της, αντάξιο πολλών προηγούμενων που έχει γράψει το είδος μας στη διάρκεια της σύντομης ύπαρξής του στον πλανήτη. Ένα κεφάλαιο πραγματικά οργουελικό. Η απαράδεκτη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι σίγουρο πως θα έχει μακροπρόθεσμες και βαριές συνέπειες για όλο τον πλανήτη.

Το πώς και πότε θα τελειώσει η σύγκρουση είναι ακόμα άγνωστο. Όσο για την εξέλιξη που όλοι απεύχονται, τη διάχυση της στις γειτονικές χώρες και τη γενίκευσή της σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, αυτή θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από το αν ο κωμικός (με όλες τις σημασίες της λέξης) αλλά και επικίνδυνος Ζελένσκυ θα καταφέρει τελικά να σύρει, όπως απεγνωσμένα προσπαθεί, το ΝΑΤΟ σε ανοιχτή (και όχι πια συγκαλυμμένη) στρατιωτική εμπλοκή. Οι λαοί, όλοι οι λαοί, έχουν να χάσουν πολλά αν δεν αντιδράσουν τώρα, απαιτώντας να μπει τέλος στην αιματηρή σύγκρουση.

Πώς φτάσαμε ως εδώ

Τη διάλυση της ΕΣΣΔ ακολούθησε μια περίοδος πλήρους οικονομικής κατάρρευσης αλλά και εσκεμμένης ταπείνωσης της Ρωσίας εκ μέρους της Δύσης και ειδικά των ΗΠΑ, που αλαζονικά θεώρησαν πως είχαν οριστικά ξεμπερδέψει με τον βασικό ανταγωνιστή τους και είχαν αναδειχτεί σε μοναδική, ηγεμονική και αναμφισβήτητη υπερδύναμη. (Βλ. Φουκουγιάμα και τις θεωρίες περί «τέλους της ιστορίας»). Το δόγμα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η στάση των ΗΠΑ έκτοτε, συνοψίζεται στα λόγια του Πολ Γούλφοβιτς, υφυπουργού Άμυνας του Τζορτζ Μπους, που σε έγγραφο του 1992 ανέφερε:

«Ο πρώτος μας στόχος είναι να αποτρέψουμε την επανεμφάνιση ενός νέου αντιπάλου είστε στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ είτε αλλού.… Πρόκειται για δεσπόζον ζήτημα που αποτελεί τη βάση μιας στρατηγικής περιφερειακής αμυντικής στρατηγικής και απαιτεί να προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε κάθε εχθρική δύναμη να κυριαρχήσει σε μια περιοχή οι πόροι της οποίας, υπό ενιαίο έλεγχο, θα ήταν επαρκείς για να δημιουργήσουν παγκόσμια ισχύ». Με βάση το παραπάνω δόγμα, η Ρωσία, παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις και παρά την πλήρη καπιταλιστικοποίησή της, περικυκλώθηκε σταδιακά από ΝΑΤΟϊκές βάσεις, αντιμετωπίζοντας συνεχείς αρνήσεις στις απόπειρές της να ενταχθεί με κάποιο τρόπο σ’ αυτό τον νέο κόσμο.