Ε.Κ.Κ.Ε.

Ο Στάθης Κωνσταντόπουλος ήταν ένας αγωνιστής που δεν έλλειψε από κανέναν αγώνα.  Γέννημα-θρέμμα της εργατικής τάξης, πάλευε μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ μ-λ  για μια καλύτερη κοινωνία, πιστός στα κομμουνιστικά ιδεώδη μέχρι το τέλος της ζωής του, παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Όπως υπογραμμίζουν οι σύντροφοί του στο ΚΚΕ μ-λ, ο βαρύς κλονισμός της υγείας του τους τελευταίους μήνες δεν τον έκανε να χάσει την ψυχική δύναμη και το θάρρος του. Συμμετείχε, κουβαλώντας μαζί του τη συσκευή οξυγόνου, στις διαδικασίες της οργάνωσής του, προσφέροντας με την καθημερινή του στάση και συνέπεια γενναιόδωρη και πολύπλευρη βοήθεια στους νεότερους συντρόφους του.

 Ο Στάθης Κωνσταντόπουλος διέθετε τη στόφα εκείνη των αγωνιστών που με το ήθος και τη συνέπειά τους αποτελούν παράδειγμα αγωνιστικότητας κόντρα στην παραίτηση, την απαισιοδοξία και την επιλογή του ατομικού δρόμου.

 Το ΕΚΚΕ εκφράζει τα ειλικρινή συλλυπητήριά του στην οικογένεια και στους συντρόφους του.

Με μεγάλη οδύνη αποχαιρετάμε τον σύντροφο Σπύρο Χαϊκάλη που έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 37 ετών, σε τροχαίο δυστύχημα.

Ο σύντροφος Σπύρος, μέσα από τις γραμμές της νΚΑ και του ΝΑΡ, ήταν παρών σε όλους τους αγώνες της εποχής μας, στο φοιτητικό κίνημα του ‘06-‘07, στο κίνημα του Δεκέμβρη του ‘08, σε όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες μέχρι σήμερα, οπότε δυστυχώς κόπηκε τόσο απρόσμενα το νήμα της ζωής του.

Όλοι όσοι τον γνώρισαν, δε θα ξεχάσουν ποτέ όχι μόνο την αγωνιστικότητα, το πείσμα και την επιμονή του, αλλά κυρίως το ήθος και τη διαλεκτική του στάση στην επίλυση των διαφωνιών.

Το ΕΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια, στη σύντροφο και στους οικείους του, καθώς και στις συντρόφισσες και του συντρόφους του ΝΑΡ και της νΚΑ.

Σπύρο, θα παλέψουμε ώστε να πάρουν τα όνειρά σου, τα όνειρά μας, εκδίκηση!
Αντίο…

Όχι στον πόλεμο, στην εκμετάλλευση, στην ακρίβεια,

στο φασισμό και στο ρατσισμό

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 11 π.μ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Η απόφαση της κυβέρνησης να μεταθέσει για τις 7 Μαΐου την «Αργία της Πρωτομαγιάς» (Δ. Μιχαηλίδου, Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης), επειδή τάχα συμπίπτει με τη Μ. Τετάρτη, αποτελεί απαράδεκτη για το εργατικό κίνημα απόφαση. «Η απόφαση της μετάθεσης γίνεται για να μη διαταραχτεί η οικονομική δραστηριότητα της αγοράς, σε μια περίοδο σημαντική για το εμπόριο και τους καταναλωτές», ήταν η πρόφαση της υπουργού.

 Η Εργατική Πρωτομαγιά ανήκει σ’ εμάς, στο λαό και στα σωματεία του. Για εμάς δεν είναι αργία, είναι ΑΠΕΡΓΙΑ. Είναι παγκόσμια μέρα τιμής και αγώνα της εργατικής τάξης, παγκόσμια μέρα έκφρασης της διεθνιστικής αλληλεγγύης και ενότητας των εργαζόμενων όλου του κόσμου, κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα και δεν είναι στη δικαιοδοσία καμίας κυβέρνησης ν’ αποφασίσει αν και πότε θα γίνει.

 Το μένος της κυβέρνησης, βέβαια, στρέφεται γενικά εναντίον των απεργιών και όχι μόνο της Πρωτομαγιάς. Για να πετύχει την εκταμίευση μιας δόσης από το υπερμνημόνιο του «Ταμείου Ανάκαμψης» και να το μοιράσει με αδιαφάνεια κατά το δοκούν σε ημέτερους επιχειρηματίες, συνέχισε στον αντιλαϊκό/αντεργατικό δρόμο που συστηματικά ακολουθεί, κατεδαφίζοντας συστηματικά τα δικαιώματα των εργαζομένων με το τερατούργημα του ν. Χατζηδάκη. Αντί για μείωση των ωρών εργασίας (5ήμερο-6ωρο-30ωρο), μετέτρεψε το 8ωρο σε 10ωρο και σε ευέλικτη απασχόληση, κατάργησε τις ΣΣΕ, αντικατέστησε τις υπερωρίες με ρεπό, καθιέρωσε το διευθυντικό δικαίωμα, επιτέθηκε με λύσσα στη συνδικαλιστική δράση και στο δικαίωμα στην απεργία και στη διαδήλωση κ.ο.κ. Και η επίθεση δεν σταματάει εδώ: ετοιμάζεται να εφαρμόσει από το 2025 ένα νέο «Πρόγραμμα Σταθερότητας». Πρόκειται για ένα πρόγραμμα σκληρής και μόνιμης λιτότητας, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές επιταγές, ύψους 10 δις ευρώ το χρόνο, έναν φόρο αίματος για τη μείωση του χιλιοπληρωμένου από το λαό χρέους. Κυβέρνηση και ΕΕ, οργανικά δεμένες, εφαρμόζουν κόφτη σε μισθούς και συντάξεις, στις προσλήψεις σε υγεία και παιδεία, εξαιρώντας, φυσικά, τις πολεμικές δαπάνες.

 Ο Νίκος Αδαμόπουλος ήταν ένας πολύτιμος σύντροφος και αγαπημένος φίλος, που αφήνει φεύγοντας δυσαναπλήρωτο κενό.

 Ήταν ο εργάτης που όχι μόνο ήθελε, αλλά και πάλευε με όλες του τις δυνάμεις για τη νίκη της τάξης του και των επαναστατικών ιδεών. Γιος μεταλλωρύχου στα λιγνιτωρυχεία του Περιστερίου, μπήκε από μαθητής στο κίνημα. Ιδρυτικό στέλεχος του ΝΑΡ για την κομμουνιστική απελευθέρωση, καθώς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρωταγωνίστησε στο εργατικό κίνημα στην ΠΟΕ-ΟΤΑ και στην ΑΔΕΔΥ, δουλεύοντας τόσο στα πιο μικρά όσο και στα ανώτατα αξιώματα με τις Αγωνιστικές Κινήσεις, Συσπειρώσεις και Παρεμβάσεις αντίστοιχα.

 Ήταν πανταχού παρών, πάντα διαθέσιμος και στην πρώτη γραμμή, περιφερειακός σύμβουλος με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική και ιδρυτικό μέλος της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου. Μαζί μας στη Γένοβα και στις Βρυξέλλες στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Μαζί μας στα κινήματα των πλατειών, θα τον θυμόμαστε να μη σταματά ακόμα και με μάτια κατακόκκινα, όταν δεν μπορούσες να δεις ή να σταθείς όρθιος από τα χημικά.

 Έσπαγε όλα τα στερεότυπα για το πώς μπορεί να είναι κανείς ταυτόχρονα εργάτης και διανοητής, για το πώς μπορεί κανείς να μιλάει για πολιτισμό, για πολιτική, για συνδικαλισμό· και μιλούσε για όλα αυτά σαν να ήταν ειδικός, αυτός που με την ίδια άνεση μπορούσε να κινηθεί στα γραφεία όσο και στο δρόμο και να είναι ταυτόχρονα απλός και σεμνός. Μαχητικός και αγωνιστικός, με πίστη στις ιδέες τους, πάλευε μέχρι τέλους γι’ αυτές.

 Το λάβαρο που σου ‘λαχε ψηλά το κράτησες, κι εμείς σύντροφε Νίκο, θα το κρατήσουμε ακόμα πιο ψηλά.

 Αθάνατος.

ΕΚΚΕ

30/3/2024