Ε.Κ.Κ.Ε.

Καταγγέλλουμε την προκλητική απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Λαμίας να απορρίψει για άλλη μια φορά την έφεση του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, που απολύτως νόμιμα διεκδικεί την υπό όρους απόλυσή του, έχοντας εκτίσει το απαιτούμενο από τον νόμο μέρος της ποινής του. Το αιτιολογικό ότι υπάρχει κίνδυνος να επαναλάβει τα «βαρύτατα» εγκλήματά του γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό από τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι αποφυλακίζονται μια σειρά από αποβράσματα του κοινού ποινικού δικαίου και καταδικασμένοι παιδοβιαστές, δολοφόνοι ανηλίκων, Χρυσαυγίτες και άλλα τέτοια συστημικά μπουμπούκια. Ο αγώνας του Γιάννη Μιχαηλίδη είναι δίκαιος και η μεταχείριση του είναι εκδικητική, αυταρχική και δολοφονική. Στεκόμαστε και θα στεκόμαστε στο πλάι του στον δίκαιο αγώνα του για να ισχύσουν και στην περίπτωσή του οι νόμοι που το ίδιο το αστικό κράτος θεσπίζει, για να εφαρμόζει στη συνέχεια επιλεκτικά και κατά περίπτωση στους ευνοούμενούς του.

Καταγγέλλουμε επίσης απερίφραστα το όργιο καταστολής που εξαπολύθηκε προκειμένου να παρεμποδιστεί η προγραμματισμένη διαδήλωση αλληλεγγύης στον Γ. Μιχαηλίδη. Τα όργανα του «νόμου και της τάξης» βιαιοπράγησαν απρόκλητα και αδιάκριτα με χυδαιολογίες και απειλές, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο (κρότου λάμψης, δακρυγόνα, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις, προσαγωγές) και παραβιάζοντας ανενδοίαστα τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα όσων συγκεντρώθηκαν για να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στον απεργό πείνας.

Τέτοιου είδους αποφάσεις από την πλευρά της δικαιοσύνης θυμίζουν άλλες, μαύρες εποχές και η συνεχής διολίσθηση σε αντιδημοκρατικές, αυταρχικές και βάναυσες πρακτικές είναι ενδεικτική του φόβου που προκαλεί στους κυβερνώντες και στο κράτος η πιθανότητα μιας λαϊκής έκρηξης. Μιας έκρηξης που γίνεται όλο και πιο πιθανή όσο η οικονομική κρίση γονατίζει τον κόσμο της δουλειάς, όσο η ανεργία γιγαντώνεται, όσο η χώρα σημειώνει πρωτιά στους θανάτους από covid, όσο όλη η Ελλάδα καίγεται, όσο η σήψη εξαπλώνεται, όσο η ζωή μας γίνεται όλο και πιο αβίωτη.

Η λαϊκή οργή δεν τιθασεύεται με την καταστολή.

Η πάλη για δημοκρατικά δικαιώματα και για τη ζωή θα συνεχιστεί μέχρι να ανατραπεί η στυγνή και βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης και των παρατρεχάμενών της.

Καταγγέλλουμε την προκλητική απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Λαμίας να απορρίψει για άλλη μια φορά την έφεση του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, που απολύτως νόμιμα διεκδικεί την υπό όρους απόλυσή του, έχοντας εκτίσει το απαιτούμενο από τον νόμο μέρος της ποινής του. Το αιτιολογικό ότι υπάρχει κίνδυνος να επαναλάβει τα «βαρύτατα» εγκλήματά του γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό από τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι αποφυλακίζονται μια σειρά από αποβράσματα του κοινού ποινικού δικαίου και καταδικασμένοι παιδοβιαστές, δολοφόνοι ανηλίκων, Χρυσαυγίτες και άλλα τέτοια συστημικά μπουμπούκια. Ο αγώνας του Γιάννη Μιχαηλίδη είναι δίκαιος και η μεταχείριση του είναι εκδικητική, αυταρχική και δολοφονική. Στεκόμαστε και θα στεκόμαστε στο πλάι του στον δίκαιο αγώνα του για να ισχύσουν και στην περίπτωσή του οι νόμοι που το ίδιο το αστικό κράτος θεσπίζει, για να εφαρμόζει στη συνέχεια επιλεκτικά και κατά περίπτωση στους ευνοούμενούς του.

Καταγγέλλουμε επίσης απερίφραστα το όργιο καταστολής που εξαπολύθηκε προκειμένου να παρεμποδιστεί η προγραμματισμένη διαδήλωση αλληλεγγύης στον Γ. Μιχαηλίδη. Τα όργανα του «νόμου και της τάξης» βιαιοπράγησαν απρόκλητα και αδιάκριτα με χυδαιολογίες και απειλές, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο (κρότου λάμψης, δακρυγόνα, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις, προσαγωγές) και παραβιάζοντας ανενδοίαστα τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα όσων συγκεντρώθηκαν για να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στον απεργό πείνας.

Τέτοιου είδους αποφάσεις από την πλευρά της δικαιοσύνης θυμίζουν άλλες, μαύρες εποχές και η συνεχής διολίσθηση σε αντιδημοκρατικές, αυταρχικές και βάναυσες πρακτικές είναι ενδεικτική του φόβου που προκαλεί στους κυβερνώντες και στο κράτος η πιθανότητα μιας λαϊκής έκρηξης. Μιας έκρηξης που γίνεται όλο και πιο πιθανή όσο η οικονομική κρίση γονατίζει τον κόσμο της δουλειάς, όσο η ανεργία γιγαντώνεται, όσο η χώρα σημειώνει πρωτιά στους θανάτους από covid, όσο όλη η Ελλάδα καίγεται, όσο η σήψη εξαπλώνεται, όσο η ζωή μας γίνεται όλο και πιο αβίωτη.

Η λαϊκή οργή δεν τιθασεύεται με την καταστολή.

Η πάλη για δημοκρατικά δικαιώματα και για τη ζωή θα συνεχιστεί μέχρι να ανατραπεί η στυγνή και βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης και των παρατρεχάμενών της.

Και κάπως έτσι η ανθρωπότητα ξεκίνησε εδώ και ενάμιση μήνα να γράφει ένα καινούργιο μαύρο κεφάλαιο στο βιβλίο της πρόσφατης ιστορίας της, αντάξιο πολλών προηγούμενων που έχει γράψει το είδος μας στη διάρκεια της σύντομης ύπαρξής του στον πλανήτη. Ένα κεφάλαιο πραγματικά οργουελικό. Η απαράδεκτη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι σίγουρο πως θα έχει μακροπρόθεσμες και βαριές συνέπειες για όλο τον πλανήτη.

Το πώς και πότε θα τελειώσει η σύγκρουση είναι ακόμα άγνωστο. Όσο για την εξέλιξη που όλοι απεύχονται, τη διάχυση της στις γειτονικές χώρες και τη γενίκευσή της σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, αυτή θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από το αν ο κωμικός (με όλες τις σημασίες της λέξης) αλλά και επικίνδυνος Ζελένσκυ θα καταφέρει τελικά να σύρει, όπως απεγνωσμένα προσπαθεί, το ΝΑΤΟ σε ανοιχτή (και όχι πια συγκαλυμμένη) στρατιωτική εμπλοκή. Οι λαοί, όλοι οι λαοί, έχουν να χάσουν πολλά αν δεν αντιδράσουν τώρα, απαιτώντας να μπει τέλος στην αιματηρή σύγκρουση.

Πώς φτάσαμε ως εδώ

Τη διάλυση της ΕΣΣΔ ακολούθησε μια περίοδος πλήρους οικονομικής κατάρρευσης αλλά και εσκεμμένης ταπείνωσης της Ρωσίας εκ μέρους της Δύσης και ειδικά των ΗΠΑ, που αλαζονικά θεώρησαν πως είχαν οριστικά ξεμπερδέψει με τον βασικό ανταγωνιστή τους και είχαν αναδειχτεί σε μοναδική, ηγεμονική και αναμφισβήτητη υπερδύναμη. (Βλ. Φουκουγιάμα και τις θεωρίες περί «τέλους της ιστορίας»). Το δόγμα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η στάση των ΗΠΑ έκτοτε, συνοψίζεται στα λόγια του Πολ Γούλφοβιτς, υφυπουργού Άμυνας του Τζορτζ Μπους, που σε έγγραφο του 1992 ανέφερε:

«Ο πρώτος μας στόχος είναι να αποτρέψουμε την επανεμφάνιση ενός νέου αντιπάλου είστε στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ είτε αλλού.… Πρόκειται για δεσπόζον ζήτημα που αποτελεί τη βάση μιας στρατηγικής περιφερειακής αμυντικής στρατηγικής και απαιτεί να προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε κάθε εχθρική δύναμη να κυριαρχήσει σε μια περιοχή οι πόροι της οποίας, υπό ενιαίο έλεγχο, θα ήταν επαρκείς για να δημιουργήσουν παγκόσμια ισχύ». Με βάση το παραπάνω δόγμα, η Ρωσία, παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις και παρά την πλήρη καπιταλιστικοποίησή της, περικυκλώθηκε σταδιακά από ΝΑΤΟϊκές βάσεις, αντιμετωπίζοντας συνεχείς αρνήσεις στις απόπειρές της να ενταχθεί με κάποιο τρόπο σ’ αυτό τον νέο κόσμο.

Δημοσιεύουμε πιο κάτω τον τελευταίο αποχαιρετισμό της οργάνωσής μας στον εκλιπόντα σύντροφό μας Γιώργο Ασκητή, όπως εκφωνήθηκε στην κηδεία του από τη σ. Αντωνία Βαφειάδου.

Ο σύντροφος Γιώργος Ασκητής άφησε την τελευταία του πνοή χθες, φεύγοντας από κοντά μας πρόωρα, αναπάντεχα και άδικα. Ήταν παιδί αγροτικής οικογένειας, αγρότης και ο ίδιος. Κοινωνικός, διαλεκτικός και ευθύς, αγέρωχος, τίμιος και ειλικρινής, διέθετε τη στόφα ενός πραγματικού λαϊκού αγωνιστή.

Ταυτίστηκε με τους αγώνες της αγροτιάς και έδωσε το αγωνιστικό παρών σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, μέσα από τις γραμμές του ΕΚΚΕ από το 1976, συμμετέχοντας σε όλα τα μετωπικά σχήματα με το ΕΚΚΕ, όπως πρόσφατα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το ’89 πρωτοστάτησε με τους συγχωριανούς του, ενωμένοι όλοι σαν μια γροθιά, και νίκησαν στον αγώνα για τα νερά των πηγών της Αραβησσού, όταν επιχείρησαν να τα βάλουν στο χέρι οι ιδιώτες και η ΕΥΔΑΘ. Δεν λυπήθηκαν κόπους και θυσίες, ούτε φοβήθηκαν την τρομοκρατία που είχε επιβληθεί σε όλο το χωριό, μέσα στα σπίτια με τα ΜΑΤ, και μέχρι τις αίθουσες των δικαστηρίων.

Από τον ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και την περιβαλλοντική καταστροφή της περιοχής, τότε που οι κάτοικοι έδιναν ο ένας στον άλλο ινδιάνικα ονόματα, του έμεινε το «Μοναχό Ελάφι». Έτσι, το παρατσούκλι του πάντα θύμιζε πως ήταν ένας από τους «τρελούς» που απαλλοτρίωσαν τις γεωτρήσεις των εταιρειών. Αυτός ήταν ο Γιώργος. Με τις απαλλοτριώσεις, υπέρ των πολλών. Από αυτούς που τις υλοποίησαν κιόλας μια φορά στη ζωή τους. Επειδή ήταν κομμουνιστής και άνθρωπος των έργων. Και γι’ αυτό ήταν ακόμα πιο ταιριαστή η απόφαση των δικών του να δωρίσουν τα όργανά του.

Έτσι ήταν που ο Γιώργος, το Μοναχό Ελάφι, και όλα τα παλικάρια του χωριού έγιναν σύμβολα του αγώνα για τη γη και το νερό στα κινήματα όλης της Ελλάδας. Ήταν οι εμπνευστές και οι προπομποί για το σύνθημα «Υγεία, παιδεία, ρεύμα και νερό, δεν είναι εμπορεύματα, ανήκουν στο λαό».

Ο Γιώργος συμμετείχε πρωτοπόρα στις αγροτικές κινητοποιήσεις κατά της ΚΑΠ, στα μπλόκα στους δρόμους από τη Νίκαια μέχρι την Πελοπόννησο. Ήταν στην πρώτη γραμμή πολλές φορές σπάζοντας απαγορεύσεις και τρομοκρατία, σε διαδηλώσεις για δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες στις ΔΕΘ, για το Πολυτεχνείο, τις βάσεις, το ΝΑΤΟ. Στην καθημερινότητά του είχε στο νου του την οργανωμένη συλλογική δράση. Νηφάλιος και διαλεκτικός στις συζητήσεις του, με επιχειρήματα, έλεγε καταληκτικά πως έπρεπε να οργανώσουμε το στρατό της κοινωνικής αλλαγής.

Αγαπούσε με πάθος ό,τι έκανε και γι’ αυτό αγαπήθηκε από όσους τον γνώρισαν, ως σύντροφο, ως φίλο, ως συγχωριανό. Θα μας βαραίνει η απουσία του, όλους εμάς που μοιραστήκαμε μαζί του χαρές και λύπες, μα πιο πολύ μοιραστήκαμε τα όνειρά μας για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους και αδικία. Όλους εμάς που συμπορευτήκαμε μαζί του κάτω από τις ίδιες κόκκινες σημαίες για ένα καλύτερο μέλλον, για έναν κόσμο δίκαιο και σοσιαλιστικό.

Θα θέλαμε να εκφράσουμε και τα δικά μας θερμά συγχαρητήρια στους οικείους του για την απόφασή τους να δωρίσουν τα ζωτικά όργανα του συντρόφου μας για να σωθούν κάποιοι συνάνθρωποί μας, επιβεβαιώνοντας το ήθος όλης της οικογένειας.

Σύντροφε, ακριβέ μας Γιώργο.

Είμαστε σήμερα όλοι εδώ για να αποτίσουμε τον ύστατο φόρο τιμής και να σε κατευοδώσουμε στο μεγάλο ταξίδι που ξεκίνησες στην έφοδό σου για τον ουρανό.

Είμαστε εδώ για να σε βεβαιώσουμε ότι θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας και στους αγώνες μας. Συμπάσχουμε και εκφράζουμε τα πιο βαθιά μας συλλυπητήρια στην αδελφή σου Χρυσάνθη και στα ανίψια σου, στους συγχωριανούς σου και στους φίλους σου. Κόσμησες στη σύντομη αλλά πλούσια ζωή σου το αγαπημένο σου χωριό, την Αραβησσό.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει, αγαπημένε μας Γιώργο, φίλε και σύντροφε.

Γεια σου Μοναχό Ελάφι με το ωραίο σου τραγούδι και τον περήφανο χορό!

Γεια σου Γιώργο με τα ροδάκινά σου και τον Στάλιν.

Θα αγωνιστούμε να σε δικαιώσουμε.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!